Słyszałem co mówiła Wiola. Szpieg... Jednak ją rozumiałem - nikt nie wybiera sobie przeznaczenia. Nie zamierzałem jednak dać po sobie znać tego, że to słyszałem - powiedziałem więc do kucyków.
-Słuchajcie, nie możecie zmieniać ludzi w kucyki wbrew ich woli. To naruszenie ich praw, naruszenie ich wolności. Nie wolno wam...
-W waszym świecie jest mnóstwo przemocy i zła. Tylko ponyfikacja może temu zapobiec. - Twilight nie ustępowała. Postanowiłem porozmawiać z drugim jednorożcem. Z moich śladowych informacji,  chyba wiedziałem jak do niej dotrzeć...
-Słuchaj. Ty jesteś... Rarity, tak? Najlepiej ze wszystkich znasz się a modzie?
-Zgadza się. - odparła, wyraźnie zdziwiona tym, że znam jej imię.
-Dobra... Widzisz: przemiana z człowieka w kucyka zmienia zupełnie wygląd. Sam widziałem. A co jeśli komuś bardzo się podoba jego wygląd? Jeśli będzie bardzo unieszczęśliwiony zmianą wyglądu, zmianą koloru włosów albo oczu? Albo tym, że nie może nosić swoich ulubionych ludzkich kreacji? - już widziałem, że to do niej dotarło. Zwróciła się do Twilight.
-Słuchaj, kochanie. Ten pingwin mówi bardzo rozsądnie. Co jeśli... - zostawiłem ją żeby pogadała z Twilight a sam podszedłem do tego pegaza... z tego co mówiła Wiola i z tego co zobaczyłem to chyba była Rainbow Dash, najszybsza w Equestrii.
-Pomyśl - co by było, gdyby przemiana wiązała się na przykład z utratą szybkości albo zwinności? - do tej też już dotarłem. Miałem dostateczny talent dyplomatyczny, żeby wiedzieć że kiedy trzeba kogoś do czegoś przekonać, to wystarczy przedstawić do w świetle które odpowiada jego standardom. Teraz już oba kucyki zawzięcie zasypywały Twilight swoimi argumentami. Uśmiechnąłem się i wszedłem z powrotem do mieszkania Wioli, żeby obgadać z Kowalskim resztę planu przekonania kucyków. Szeregowy podreptał za mną.

Zerknąłem do pokoju zanim wszedłem. SŁYSZAŁEM TO. Zrozumiałem. Zaskoczył mnie. Chyba po raz pierwszy... Następne tajemnice... Wszedłem jednak jakbym nic nie słyszał.
-Kowalski, opcje! Jak można namówić pozostałe kucyki żeby przekonały Twilight o bezsensowności ponyfikacji?
====================================================
Ten pingwin mówił zupełnie z sensem! Jeśli ktoś straciłby swoją szybkość wraz z procesem ponyfikacyjnym, nie byłoby to dobre... Może ten... chwila jak on miał... ten na tym wielkim plakacie z pięcioma kolorowymi kołami*... najszybszy ludzki biegacz ich świata... Usain Bolt! [] Co jeśli utraciłby swój wizerunek najszybszego?
-Twilight, on jest bardzo mądry! Mówi z sensem! Co jeśli... - nie dokończyłam, bo teraz Rarity zasypała ją swoimi argumentami dotyczącymi z kolei mody.

*Rainbow chodzi o logo Igrzysk Olimpijskich.

-Słuchaj Twilight. Czy nadal myślisz że ponyfikacja jest właściwa?
-Tak. - odpowiedziała twardo. Trochę mnie zaskoczyła - dwa kucyki nawijające wciąż o praktycznie tym samym, a ona nadal nie zmienia zdania...
-Twilight! Ale to jest ZŁE. Nie można tego robić ludziom wbrew ich woli! NIE MOŻNA TAK!
-Nie wrzeszcz na mnie. Niczego to nie zmieni.
-Pfff... - ona jest nieugięta...
-Nie przekonasz mnie i tak. - odparła i poszła zdecydowanym krokiem w stronę windy. Nagle się zatrzymała. - Chwila! Ty mówisz? Jak?
-Nie powiem ci tego ani ja, ani żaden z moich żołnierzy.
-Żołnierzy?! - uśmiechnąłem się. Wiedziałem co zrobić...
-Może ci powiem... - powiedziałem przeciągając wyrazy. Podszedłem do Kowalskiego który (znowu) siedział w rękach Wioli. Wspiąłem się więc na szafkę z kluczami i oparłem się o jednym skrzydłem o jej ramię. - Kowalski, chyba mamy sposób na Twilight. - mruknąłem tak, żeby słyszał mnie tylko on i Wiola. Musisz tylko nie mówić jej nic o nas, o innych zwierzętach ani o (ogólnie) naszym świecie.

-Postaraj się, dobra? Wiele od tego zależy. -powiedziałem podchodząc do niego i przyglądając się jego szkicom.
-Spoko Szefie... -mruknął gumkując fragment przekroju jakiejś zębatki. Poklepałem go po ramieniu i poszedłem z powrotem do korytarza. - Twilight...
-Powiesz?! -naskoczyła na mnie.
-Już mówiłem: En-i-e. Nie powiem. -mruknąłem podchodząc do Rarity i Rainbow Dash które były już bliskie wzięcia się za grzywy. Kłóciły się o... chyba modę i sport. -Przestańcie! To nie jest dobry moment na kłótnie o modę! Będziecie się żreć w swojej krainie.
-O! A co? Znasz się na modzie?! -no tym to już mnie zaskoczyła. Patrzyła na mnie jak ja na nowy model kałasznikowa.
-Eee...
-O! Znasz się! Super... Nie wiedziałam że pingwiny się znają... A powiedz... - zalała mnie potokiem słów z których wyłapałem chyba tylko chyba: "Manechattan", "krój" i "widziałeś". To "widziałeś" było pytaniem. -Co? O. Tak. Widziałem.
-Super! A... -dalej jej nie słuchałem. To było dziwne... -Szeregowy! -mruknąłem- Odciągnij ją ode mnie, teraz! Długo nie wytrzymam tego nawijania o modzie!
-Emm... Rarity! A co myślisz o nowej kolekcji ...e-emm-khem... C&A ?
-O! Jest nowa kolekcja? Nie wiem czego, ale jeśli nowa to chcę wiedzieć!
-Tu są ulotki. -Szeregowy podał jej kilka kolorowych kartek.
-WOW! -Rarity zaczęła z zapałem przeglądać cienką broszurkę. Nie zwracała na nas już większej uwagi.
-Szeregowy! Skąd to wiedziałeś? Znasz się na modzie? -zapytałem mocno zdziwiony.
-Niee... To były reklamy w przerwach Słodkorożców.
-A. To spoko. Chodź, zobaczymy czy Kowalski już skończył... -pociągnąłem go w stronę drzwi, bo zapatrzony w tęczową grzywę Rainbow Dash nie ruszał się z miejsca.

-I jak? -zapytałem podchodząc do Kowalskiego.
-Skończyłem! -uśmiechnął się do mnie. -Teraz Wiola musi to poskładać.
-Ile to zajmie?
-Nie wiem. To zależy od niej samej. Jeśli jest tak dobra w konstruowaniu maszyn jak mówi...
-Ok. A twoje skrzydła?
-Całkiem dobrze, ale jeszcze trochę bolą.
-Hmm.. A czy to znaczy że przez jakiś czas nie będziesz mógł nic konstruować? 
-Nom... chyba tak.
-Yach! -ucieszyłem się. -Czyli przez jakiś czas nie będzie wybuchów?
-Tak, ale... -nie dokończył. Za naszymi plecami pojawił się błysk. Odrzuciło nas na ścianę, a potem...
===========================mija 10 minut======================================
Rozejrzałem się - jęknąłęm. BYŁEM KUCYKIEM. KUCYKIEM. KUCYKIEM... kucykiem... Znajdowałem się w kolorowym świecie... zobaczyłem że wszystko było jakby... narysowane... Obok mnie leżał Kowalski, nieco dalej Szeregowy i Rico. Także byli kucykami, ale zachowali pewne charakterystyczne cechy - Szeregowy miał duże, błękitne oczy, Rico swoją "grzywkę" (która teraz wyglądała bardziej jak irokez) a Kowalski był od nas odrobinę wyższy. Spojrzałem na górę i zobaczyłem nad sobą Rainbow Dash.
-Nic co nie jest? -zapytała mnie lądując obok Kowalskiego. Złapała mnie za skrzydło... sorry - kopyto, i pomogła wstać. Zachwiałem się, nie byłem przyzwyczajony do stania na czterech nogach. Poczułem coś na grzbiecie - to były skrzydła. Całkiem ładnie ukształtowane, białe, proporcjonalne do reszty ciała. Rozwinąłem je i wzniosłem się w powietrze - to było cudowne, nigdy jeszcze nie latałem. Rainbow z politowaniem patrzyła na moje nieudane próby utrzymania się w pionie. Pokazałem jej język i podleciałem wyżej. To było niezłe... Zacząłem kręcić w powietrzu piruety, aż w końcu... wylądowałem na chmurze! Mogłem na niej normalnie stać!
-Pegazy tak potrafią - to normalne. Nie dziw się tym. - to Rainbow Dash podleciała za mną i też wylądowała na chmurze.
-Serio? -podskoczyłem kilka razy. Chmura była giętka, ale mogłem się na niej normalnie utrzymać.  -Doobree...
-Nie wiesz nic o pegazach?
-A skąd mam wiedzieć? Nie wiem nic o waszym świecie, ani nie wiem co w nim robię!
-No to chodź do tego twojego naukowca! Kowalski, tak?
-Mhhmm. -Znowu wystartowałem i po chwili wylądowałem na ziemi. Podbiegłem do Kowalskiego - nic mu nie było, tylko kopyta miał pobandażowane. No i był nieprzytomny. Przez chwilę zastanawiałem się, czy mogę dać mu plaskacza kopytem, jednak po chwili zrezygnowałem. Zamiast tego potrząsnąłem nim. Uchylił lekko powieki i mruknął coś w stylu "Eszcze chwila".
-Kowalski! Jesteś kucykiem! Jesteśmy w innym świecie! WSTAWAJ!
-Hmm? O co cho?
-Lepiej się rozejrzyj. Ja lecę pobudzić Rico i Szeregowego. Iii... Wiolę. -dopiero teraz zobaczyłem, że niedaleko mnie leży pegazica z takimi samymi włosami jakie miała Wiola w naszym świecie...

[ Tu daję jeden z moich artów, "Skilene pony" bo chcę pokazać jak wygląda Skipper jako kucyk. Daję linka do pony creatora, ( http://browse.deviantart.com/art/Pony-C … -254295904 )proponuję żeby każdy zrobił wizerunek swojej postaci jako kucyka. A art jest ze Skilene, bo nie chciało mi się wrzucać samego Skipcia. ]

-I ty to nazywasz problemem?! -parsknąłem podbiegając do stojących przy bramie strażników. Powstrzymała mnie Rainbow.
-Zwariowałeś?! Nie wpuszczą cię. -nic nie powiedziałem, tylko pokazałem jej na mój znaczek... czy jak to się tam nazywało... Jęknęła z podziwu. -Jaa.. takiego złożonego znaczka nie widziałam!!! -miała rację. Żaden z kucyków które widzieliśmy po drodze nie miał w swoim znaczku tylu elementów.
-Dlatego mi uwierzą. W naszym świecie nie mamy tylko jednego, szczególnego talentu, tylko wiele. -powiedziawszy to pogalopowałem do bramy.
===========================================================
Nie wpuszczą go. To niemożliwe. Straż księżniczki jeszcze NIGDY nie wpuściła nikogo obcego do pała...łaa...cu... Zobaczyłem jak podbiega do strażników, pokazuje swój znaczek i coś do nich mówi, Jeden z nich kiwnął głową. Jaa ciee... ma chłopak dar przekonywania...
-Chodźcie!! -wrzasnął. Śmignęłam do niego jak błyskawica, gdy jednak się odwróciłam, zobaczyłam że reszta wlecze się jak ślimaki... Mrugnęłam porozumiewawczo do Skippera. Zobaczył to, poderwał się w powietrze, podleciał ze mną do tej pegazicy i złapaliśmy hm.. no.. Kowalskiego za ramiona. Podlecieliśmy z nim w górę, i (chociaż zaczął cicho jęczeć) w dwie sekundy zanieśliśmy go zaraz pod bramę. Po minucie reszta naszej drużyny pierścienia słaniała się pod bramą.
-Chodźcie! -zawołałam i poleciałam korytarzem. Znałam rozkład pomieszczeń pałacu od pamiętnej afery z Klejnotami Harmonii. Pchnęłam drugie drzwi na lewo. Wszyscy zobaczyliśmy księżniczkę Celestię siedzącą na tronie.
-Witajcie. -powiedziała uśmiechając się. Widocznie nie była zdziwiona widokiem Skippera ani reszty, jedynie lekko podniosła brwi widząc że Kowalski jest pobandażowany i podtrzymywany przez naszą dwójkę. -Czy misja ponyfikacyjna zakończyła się sukcesem?

[Alice, zgodnie z umową wrzucam Kowalskiego i Wiolettę. ]


Wiola


Kowalski

-Weź nie żartuj! Serio masz lęk wysokości? -mruknąłem kątem ust. Podszedłem do niego i podciągnąłem go do pozycji stojącej. Jęknął. -Cicho bądź. Ty nie masz złamania otwartego - pokazałem mu na moje zabandażowane kopyto. -Spróbuj się unieść.
-Boję się...
-Nie rozklejaj się. Jesteś żołnierzem!
-Żołnierzem?! -zapytała wyraźnie zaniepokojona Celestia.
-Oddział komandosów w Zoo w Central Parku, najlepszy w Ameryce. -mruknąłem nadal próbując utrzymać Kowalskiego w pozycji stojącej. -Zacznij machać skrzydłami, bo cię puszczę! -groźba ponownego wylądowania na glebie trochę go otrzeźwiła, bo podleciał lekko do góry. -Jak będziesz latał nisko, to nie włączy ci się lęk wysokości.
-Dziękuję Szefie. -powiedział z wyraźną ulgą.
-Przepraszam cię... -Celestia podeszła do nas z zaniepokojoną miną. -Oddział? Komandosi?
-Naszą metodą poskromienia zła jest walka z nim. Tak, używamy przemocy, ale robimy to aby inną przemoc zniszczyć. Zło to naturalna część egzystencji świata - jak Ying i Yang - symbol zła i dobra jest jednością. Nie możecie zniszczyć zła. Jest ono naturalne. Ponyfikacja nie jest właściwa, bo nie jest zgodna z wolą innych stworzeń. Czy zrozumiesz to, księżniczko?
-Przedstawiasz bardzo rozsądne argumenty. -powiedziała Celestia patrząc na mnie. -Muszę się nad tym zastanowić... Ale najpierw: czy twój przyjaciel nie powinien zostać opatrzony>
-Kowalskiemu nic nie będzie. Odnosiliśmy już gorsze rany.
-Naprawdę?! -Celestia była widocznie zaskoczona. -Gorsze?
-No jasne! Z arcywrogami się nie przelewa...
-Wiesz co, może opowiesz mi coś o waszym świecie? A reszta twoich przyjaciół pójdzie odpocząć...
-Nie. -przerwałem jej. Równocześnie z Szeregowym, Kowalskim, Rico i Wiolą. Razem powiedzieliśmy nie. Szeregowy wyszedł przed Celestię.
-Księżniczko! My się nie rozdzielamy. Jesteśmy drużyną, my... -nie dokończył. Ponownie zobaczyliśmy rozbłysk światła, a przed nami wylądowała brązowa klacz. Nieprzytomna. Marlenka...
[Marlenka wygląda jak na wcześniej zamieszczonym przeze mnie rysunku ]

Podszedłem do Marlenki. Była nieprzytomna, ale nic jej nie było.
-Wstawaj. Wszystko z tobą w porządku. -potrząsnąłem nią.
-Skipper...? To ty? Dlaczego, ja.. jestem kucykiem?! -otworzyła oczy i zaczęła się zaniepokojona rozglądać.
-Jesteśmy w innym świecie. W świecie kucyków. Przez maszynę Wioli. Gdzie byłaś?
-Z Twilight i Szeregowym. Nie wiem dokładnie... nagle oni zniknęli, pojawił się błysk światła. Ja zostałam. Nie wiedziałam co robić, ale po kilkunastu sekundach światło powróciło... Wciągnął mnie jakby lej... Potem już nic nie pamiętam.
-Mmhmm... Z nami to samo. Możesz normalnie stać? -spróbowała się podnieść, jednak próba zakończyła się niepowodzeniem - wylądowała z powrotem na ziemi.
-Chyba nie... Dziwnie się czuję na czterech nogach...
-Jesteś pegazem. Nie masz lęku wysokości?
-No jasne że nie! Chyba nikt nie ma...
-Kowalski ma, na przykład...
-Serio? Nie wiedziałam...
-No ja też... Ale nieważne. Spróbuj podlecieć. To łatwiejsze niż chodzenie.
-Eejj... to jest super! -zawołała podlatując aż pod sufit i zaczynając kręcić piruety.
-Zlatuj. Jesteś w pałacu księżniczki.
-A... Sorry. Znaczy, bardzo przepraszam. -dodała lądując i odwracając sie w stronę Celestii.
-Nic się nie stało. -uśmiechnęła się księżniczka. -Mogę z tobą chwilę porozmawiać? Na osobności.
-Ooo... Tak, jasne. Oczywiście. -patrzyłem jak Celestia i Marlenka odchodzą na bok. Księżniczka zapytała ją o coś, dziewczyna zarumieniła się i pokręciła głową. Celestia powiedziała jeszcze coś, ale Marlenka wyraźnie nie chciała już tego słuchać. Celestia jednak powiedziała jeszcze coś, na co dziewczyna zwiesiła głowę i po chwili nią pokiwała. Byłem ciekawy o czym rozmawiają, ale w końcu nie wypadało przy księżniczce...
-Kowalski, długo jeszcze będziesz zgrywał chorego? -zapytałem go, podchodząc do niego.
-Szefie, nie jestem chory. Jestem połamany.
-No dobra... sorry. Trochę zdenerwowany jestem...Nie wiesz jak możemy wrócić do naszego świata?
-Niestety, nie. Tylko Księżniczka Celestia może nas przenieść, ale nie wiem czy się zgodzi. A tu nie ma elementów z których można by zbudować teleporter...
-Czyli trzeba się poprzymilać i pięęęknie poprosić... -jęknąłem podchodząc ponownie do Celestii.

[ Skipper ze swoim zbugowanym znaczkiem... jak będę miała chwile zrobię lepszy... ]