[Wo, ruszyło się. Przepraszam, że trochę się nie udzielałam, ale przyznaję - zapomniałam o tym nieco. No nic, na razie będę ciągnąć swoją linię fabularną z Fluttershy. Alice, dzięki za zwrócenie uwagi Liskowi i jeszcze jedno: Piszesz długie, ciekawe posty (podobnie jak Qwerta). Tak trzymaj! ]

Kucyk wypadł z plecaka i stracił równowagę. Podniósł się, nie bardzo wiedząc, gdzie jest góra, a gdzie dół. Poczuł dotyk ludzkiej ręki na grzbiecie.
- Hej, Fluttershy... w porządku?
Klacz pokiwała głową. Spojrzała na chłopaka. Uśmiechał się ciepło. Wskazał jej miejsce na kanapie. Fluttershy wskoczyła na sofę i położyła się. Holly usiadła obok niej, a jej partner zdecydował się usiąść w fotelu.
Fluttershy pochłaniała wzrokiem cały salon. Był skromnie, ale gustownie urządzony. Meble były nowoczesne, a ktoś kto je wybierał, musiał mieć "klasę", jakby to powiedziała Rarity. Fluttershy nie znała się za bardzo na wystroju wnętrz, ale mogłaby zamieszkać w takim domu.
Chłopak odkaszlnął.
- Więc... Mamy ci wytłumaczyć, skąd znałem twoje imię? Skąd wiele osób je zna?
- Tak, jeśli możesz, um...
- Ben.
- Jeśli możesz, Ben.
Ben gapił się w sufit, jakby rozmyślając. Potem podszedł do wielkiego czarnego pudła, które stało na jasnobrązowej szafce. Z tej szafki wyjął płytę i wsadził ją do również czarnego, ale znacznie mniejszego pudełka. Nagle w dużym pudełku pokazał się napis! Tak zupełnie znikąd, Ben nie napisał go, ani nic. Fluttershy krótko krzyknęła i schowała się za Holly. Zarówno ona, jak i Ben zaczęli się śmiać.
- Shy, nie ma czego się bać - powiedziała z uśmiechem dziewczyna. - To tylko telewizor. Służy do oglądania filmów.
- Do oglądania... czego? - pegaz delikatnie wychylił się zza pleców człowieka i spojrzał na telewizor.
- Ruchomych obrazów.
Pegaz zamrugał. Ruchome obrazy? Przecież nawet w Equestrii, gdzie mieli magię, nie było takich cudów!
Ludzie chyba wyczuli, że Fluttie nie do końca może w to uwierzyć, więc Ben po prostu nacisnął guzik na dziwacznym patyku. A na ekranie pokazała się... Twilight!
- Twilight! - Fluttershy krzyknęła i zerwała się z kanapy. Chciała podlecieć do tajemniczego pudełka i wyrwać Twilight z jego czeluści. Jednak Holly była szybsza, złapała pegazkę, i nie pozwoliła jej dotknąć telewizora.
- To nie jest prawdziwa Twilight! Spójrz, to tylko zdjęcie!
Fluttershy przyglądała się temu przez chwilę. Faktycznie, nie ruszała się. Zrobiło jej się potwornie głupio.
- P-przepraszam - wymamrotała.
- Nic nie szkodzi - zapewnił ją Ben. - Za chwilę obrazki zaczną się ruszać. Naprawdę. Ale postaci nie będę prawdziwe. Widzisz, to jest tak jak ze zdjęciami... Możesz być na zdjęciu, ale jednocześnie jesteś tutaj. Z filmem tak samo.
Fluttershy wróciła na miejsce, podobnie zresztą jak Ben. Ten nacisnął na patyku przycisk podpisany "play". Na chwilę zrobiło się ciemno, a potem...
Once upon a time, in the magical land of Equestria...

Nim zdążyłam otworzyć usta, odezwał się Szeregowy.
- Marlenko, nie ma czasu na wyjaśnienia! Twilight i jej przyjaciółki przeniosły się ze swojego kucykowego świata do nas! Niestety, pogubiły się, i przez to są teraz w niebezpieczeństwie! Musimy je odnaleźć! - Pingwin wdrapał się na mój grzbiet. - Jeśli chcesz nam pomóc, to wskakuj na grzbiet Twilight... Znaczy się, jeżeli nie będzie ci za ciężko.
Nie chowałam do nikogo urazy. W sumie ciekawie byłoby poznać mówiącą wydrę.
- O ile twoja przyjaciółka waży tyle co ty, to na pewno nie - odparłam z lekkim uśmiechem.
- Ok, więc jak chcesz nam pomóc, to wskakuj, a jeśli nie, to lepiej wracaj do zoo - Szeregowy rozejrzał się niespokojnie. Ciekawscy ludzie obserwowali nas zza wieżowców. - Tak czy inaczej, decyduj szybko, bo musimy stąd szybko spadać. Ludzie nie są do niej zbyt miło nastawieni.
Marlenka zamrugała i spojrzała w bok. Chyba zastanawiała się nad propozycją pingwina.
- Szeregowy... - powiedziała, już jakby spokojniej. - A co właściwie Twilight robi w naszym świecie? Dlaczego i jak się tutaj dostała?
Szeregowego jakby zatkało. Poczułam się głupio. W końcu nic nie powiedziałam mu o mojej misji. A on tak był dla mnie niewiarygodnie miły. Jest troszkę naiwny, ale ten pingwin to z pewnością dobry przyjaciel.
- Ja... Nie wiem, co Twilight tutaj robi - wykrztusił, patrząc na mnie z dezorientacją. - I nie ukrywam, chciałbym się dowiedzieć. Ale wiem, wyczuwam to, że ma dobre serce. A ludziom... i kucykom z dobrym sercem się pomaga - zakończył z uśmiechem. - Więc jak Marlenko, pomożesz nam?
Odchrząknęłam gwałtownie. Nawet jeśli wydra chciała coś powiedzieć, właśnie jej przerwałam.
- Nie chciałam nikomu z tego wymiaru opowiadać o zamiarach naszej Wielkiej Księżniczki Celestii... - zauważyłam, że Szeregowy unosi brew - ale wy wzbudzacie moje zaufanie. - zrobiłam pauzę, zbierając siły na dalszą przemowę. - Księżniczka już długi czas obserwowała ten świat i badała sposób dostania się do niego. Przy okazji odkryła, że jest on przesiąknięty przemocą i wzajemną nienawiścią. - Marlenka otworzyła szeroko oczy, wymieniając spojrzenia z pingwinem. Zakaszlałam, zawracając na siebie ich uwagę. - Postanowiła, że najlepiej dla naszych cywilizacji będzie, jeśli ludzie ulegną procesowi ponifikacji i w postaci kucyków wypranych z tych negatywnych emocji zamieszkają w świecie, który także ulegnie znacznym zmianom. - wyrzuciłam to z siebie szybko, acz wyraźnie. Od samego początku ciekawiła mnie opinia organizmów żyjących w tych okolicach na temat planów Celestii.
Chyba oboje byli zszokowani.
- Em... - Szeregowy wydawał się być zaniepokojony. - Na czym ma polegać ta... ponf... ponifit... ponifikacja?
Przygryzłam wargę.
- Nie będzie to bolesne. Ponifikacja polega jedynie na wstrzyknięciu substancji przekształcającej do krwi osobnika. Delikatne ukłucie i zmienia się cała struktura ciała człowieka i bodźce w mózgu. Ale to lepiej! Skończą się te... morderstwa. I zabijanie! I wszelka nienaturalna śmierć. - cały czas zastanawiałam się nad praktycznym znaczeniem tych słów. - I wszyscy będą szczęśliwi!

_____________________________________________
Jednorożec nie zdążył odpowiedzieć, bo zaraz rzucił się Szeregowy.
- Marlenko, nie ma czasu na wyjaśnienia! Twilight i jej przyjaciółki przeniosły się ze swojego kucykowego świata do nas! Niestety, pogubiły się, i przez to są teraz w niebezpieczeństwie! Musimy je odnaleźć! - Pingwin wdrapał się na grzbiet klaczy. - Jeśli chcesz nam pomóc, to wskakuj na grzbiet Twilight... Znaczy się, jeżeli nie będzie ci za ciężko.
- O ile twoja przyjaciółka waży tyle co ty, to na pewno nie - odparł fioletowy konik. Czy chcę? Sama już nie wiem.
- Ok, więc jak chcesz nam pomóc, to wskakuj, a jeśli nie, to lepiej wracaj do zoo - Szeregowy rozejrzał się niespokojnie.  - Tak czy inaczej, decyduj szybko, bo musimy stąd szybko spadać. Ludzie nie są do niej zbyt miło nastawieni.
Zamrugałam gwałtownie. Nie byłam zdecydowana... ale muszę szybko podjąć decyzję. To może pomóc mi w rozwikłaniu tej zagadki, ale...
- Szeregowy... - wystękałam. - A co właściwie Twilight robi w naszym świecie? Dlaczego i jak się tutaj dostała?
Chyba go zatkało. Patrzył na mnie, zupełnie znajomo, jak gdyby to pytanie było z kosmosu. Kolorowe koniki nie zdarzają się zbyt często w prawdziwym świecie!
- Ja... Nie wiem, co Twilight tutaj robi - jęknął, chyba zdemotywowany. - I nie ukrywam, chciałbym się dowiedzieć. Ale wiem, wyczuwam to, że ma dobre serce. A ludziom... i kucykom z dobrym sercem się pomaga - zakończył z uśmiechem. - Więc jak Marlenko, pomożesz nam?
Już chciałam odpowiedzieć, gdy odezwała się jednorożka.
- Nie chciałam nikomu z tego wymiaru opowiadać o zamiarach naszej Wielkiej Księżniczki Celestii... - Chyba coś mnie ominęło... Kogo?!  - ale wy wzbudzacie moje zaufanie. Księżniczka już długi czas obserwowała ten świat i badała sposób dostania się do niego. Przy okazji odkryła, że jest on przesiąknięty przemocą i wzajemną nienawiścią. - Przemoc? Nienawiść? Wprawdzie zdarzała się tu i ówdzie, ale nie była aż tak powszechna! Wymieniłam spojrzenia z Szeregowym, kiedy klacz zakaszlała gwałtownie. - Postanowiła, że najlepiej dla naszych cywilizacji będzie, jeśli ludzie ulegną procesowi ponifikacji i w postaci kucyków wypranych z tych negatywnych emocji zamieszkają w świecie, który także ulegnie znacznym zmianom.
Jeśli coś mogło mnie zdziwić bardziej od tych całych koników... to ich plany wobec naszego pięknego świata.
- Em... - Szeregowy wydawał się być zaniepokojony. W pełni podzielałam jego uczucia. - Na czym ma polegać ta... ponf... ponifit... ponifikacja?
Spojrzałam na klacz z wyczekiwaniem. Tak, ja też chcę to wiedzieć! Przygryzła wargę i kontynuowała:
- Nie będzie to bolesne. Ponifikacja polega jedynie na wstrzyknięciu substancji przekształcającej do krwi osobnika. Delikatne ukłucie i zmienia się cała struktura ciała człowieka i bodźce w mózgu. Ale to lepiej! Skończą się te... morderstwa. I zabijanie! I wszelka nienaturalna śmierć. - cały czas zastanawiałam się nad praktycznym znaczeniem tych słów. - I wszyscy będą szczęśliwi!

- Kowalski! Co ci jest?! No niee... - jęknął Skipper widząc złamane skrzydło towarzysza. - Rico! Zaraz... - jednak nie dokończył, bo (były) Oficer X strzelił w niego strzałką ze środkiem usypiającym. Trafił.
===========================================
- Applejack! Jesteś! Co ty... - Rainbow zatkało, bo zobaczyła Applejack zapędzającą ludzkie dzieci w zwartą grupę. Wyglądało to jak wycieczka szkolna. Jeden wyższy człowiek (widocznie nauczyciel) patrzył na nią z wdzięcznością. Po chwili Applejack zobaczyła Rainbow.
- Witaj Dashie! Nie uwierzysz co ci powiem!
- Applejack! A co chodzi? Dlaczego mu pomagasz?
- Bo on już tych dzieciaków nie mógł sam okiełznać. A przy okazji opowiedział mi coś bardzo ciekawego... - Applejack zwróciła się do nauczyciela. - Opowiesz Dashie... to wszystko?
- No jasne. - uśmiechnął się mężczyzna. - Więc..
- Stop! Przerwała mu Rainbow Dash - Nie będę słuchała żadnych ludzi! Po co w ogóle mam to robić?!
- Po pierwsze: Mam na imię Bruce. Po drugie: Już mówię, a ty Rainbow Dash usiądź spokojnie i posłuchaj. - powiedział człowiek. Rainbow tak była zdziwiona tym, że zna jej imię, że wylądowała na ławce i nadstawiła uszu.
- W naszym świecie wy, kucyki jesteście znane z bajki dla dzieci - "My Little Pony - Friendship is Magic". Chyba wszyscy znają tu wasze imiona. Są wasze figurki, fankluby. To tak w dużym skrócie.
Rainbow Dash patrzyła na niego jak skamieniała.

[To nie ma żadnego związku, ale twój avatar, Qwerta, mnie rozwalił ]

Po godzinie Fluttershy nadal siedziała na kanapie.
- Więc, chcecie mi powiedzieć, że ja i moje przyjaciółki, mój świat, jesteśmy powszechnie znani w waszym świecie? Za sprawą serialu, który miał być przeznaczony dla małych dziewczynek, a którym zainteresowali się dorośli ludzie? I ci ludzie kochają nas, uwielbiają, niemal czczą przy pomocy różnego rodzaju sztuki, tak? Rysunków, muzyki, filmów, opowieści? Nazywają siebie bronies, od "brothers" i "ponies". Wiele z nich stara się szerzyć dobro w tym świecie, ale nierzadko są wyśmiewani przez innych ludzi, a nawet przez innych bronies? I to wszystko zaczęło się parę lat temu?
Ben, który siedział teraz wygodnie rozwalony na fotelu, kiwnął głową.
- Tak, wiem, że to dla ciebie szok, ale tak jest. Sam bym się zdziwił, gdyby się okazało, że w równoległym świecie jestem bohaterem popularnego show.
Pegaz przytaknął.
- Tak, to jest wielki... szok dla mnie. Ale zastanawia mnie inna rzecz: jakim cudem dowiedzieliście się o nas? To znaczy... Jak ludzie, którzy produkują ten serial, dowiedzieli się z taką dokładnością, co się dzieje w innym świecie?
Holly wtrąciła się do rozmowy:
- Też mnie to zastanawia... Zgaduję, że będziemy musieli trochę powęszyć. Ale proszę, powiedz - dlaczego ty i reszta Mane 6...
- Co?
- Mane 6 to ty, Twilight, Pinkie, Rarity, Applejack i Rainbow. Innymi słowy, main 6 (główna szóstka) zostało przez bronies ochrzczone mianem "Mane 6". W każdym razie, dlaczego wy, Mane 6, przybyłyście do naszego świata?
Fluttershy westchnęła. Teraz ona będzie musiała sporo wyjaśniać.

Obudziłem się. Po raz drugi. A raczej otworzyłem oczy. Ujrzałem Szefa. Uklęknął obok mnie, oglądał moje skrzydło, które nie wyglądało najlepiej... Dotknął go, ja krzyknąłem z bólu. Potwornie bolało.
-Szefie, czemu?-zapytałem, ale nie uzyskałem odpowiedzi. Patrzył się na mnie dziwnym wzrokiem. Nie oznaczało to nic dobrego - przynajmniej dla mnie. Z oczu wyczytałem, co ma zamiar zrobić. A mianowicie nastawić mi złamane skrzydło.
-O nie, nie Szefie, nie pozwolę panu tego zrobić... Nie, nie, nie, nie! - zacząłem krzyczeć i czołgając sie w tył doczołgałemm się do ściany klatki... niedobrze... bardzo niedobrze...
-Nie, Szefie, nie pozwolę panu, nie... - zacząłem protestować, ale niewiele dało, a praktycznie nic. Zacząłem się śmiać nerwowo, ale pewnie z moich oczu można było wyczytać strach. Podszedł do mnie.

Ostatnio edytowany przez Alice (2013-03-09 20:14:29)

O nie! Tylko nie to...
Skipper złamał skrzydło... I do tego to było złamanie otwarte...
X spojrzał w naszą stronę. Uśmiech nie znikał z jego twarzy. Cieszył się, że wreszcie zaniesie nas do schroniska i odzyska odznakę...
-No ptaszki, połamałyście się trochę, ale nie szkodzi. Dostarczę was żywe lub martwe. - powiedział nadal się ciesząc.
-Otóż nie, X nie dostawczysz nas tam w ogóle. - powiedziałem ze złością. - Rico, otwórz nam klatkę i na X'a! Ja tymczasem zajmę się Szefem.
Rico wyrzygał piłę łańcuchową i przepiłował pręty. Gdy sie z tym uporał, zaatakował X'a, który szedł z zadartą głową i nie zwracał większej uwagi na nas. Następnie Rico rzucił się na niego i pobił X'a do nieprzytomności (to zemsta za Szefa).
Ja natomiast ostrożnie podniosłem Szefa i przerzuciłem przez lewe ramię. Wyskoczyłem z klatki. Może nie tyle co wyskoczyłem ale zeskoczyłem. A że nie potrafiłem utrzymać równowagi, upadłem. A raczej podparłem się na prawym skrzydle. Klatka była jakieś 50cm nad ziemią, ale z Szefem na ramieniu i złamanym skrzydłem nie byłem taki zwinny. Usłyszałem chrzęst łamanej kości. Uświadomiłem sobie, że złamałem sobie prawe skrzydło po raz drugi, ale tym razem w dwóch miejscach. Nie poczułem bólu. Byłem za bardzo przejęty, tym co się wydarzyło. Wstałem z wielkimi trudnościami i biegłem dalej. Zatrzymałem się w jakiejś opuszczonej kamienicy. Położyłem Szefa na podłodze i zacząłem rozglądać się za Rico. To było jakieś 200m od miejsca zdarzenia, więc widziałem jak z wielką nienawiścią ,a zarazem radością w oczach wiązał X'a. Gdy skończył, pobiegł do mnie i Szefa.
-Bleblebl? - zapytał mnie.
-Szef złamał skrzydło, więc musimy je opatrzyć, zanim się wykrwawi, rozumiesz? - odpowiedziałem. - A raczej ty musisz, bo ja nie mogę. Sam widzisz, prawda? - dodałem, pokazując moje skrzydło, które było powyginane w najróżniejsze strony.
-Zabieraj się do pracy - dodałem po chwili.
Rico nastawił skrzydło Skippera i zagipsował. (Tutaj warto powiedzieć, że tylko Skipper i Rico potrafili nastawiać skrzydła.)
-Dobra robota, Rico. Teraz musimy poczekać, aż Szef odzyska przytomność. - powiedziałem do przyjaciela.
-A bleblable? - zapytał mnie Rico.
-Nie, Rico, nie teraz. Mam ważniejsze rzeczy do zrobienia... - odpowiedziałem. Nie chciał mi wierzyć.
-Poza tym, jak nie ma Szefa, wtedy ja dowodzę, ponieważ jestem jego zastępcą. - dodałem, by mieć kolejna wymówkę. Wiem, że Rico chce dobrze dla mnie, ale ja za bardzo się boję. Spojrzałem na moje skrzydło. Było wymazane krwią, podobnie jak drugie. Wiadomo, po tej akcji nie było się co spodziewać, że będę nieskazitelnie czysty.
Tylko, tylko,że ja mdleję na widok krwii... Osunąłem się na ziemię...

Ocknąłem się. Doprawdy, mam dzisiaj wyjątkową skłonność do mdlenia... Ciekawe dlaczego?
Ale mniejsza. Popatrzyłem na Rico. Miał skrzydła całe wymazane krwią. Podobnie jak ja. Wyglądał, jakby kogoś zamordował piłą łańcuchową... Ja prawdopodobnie też... Ah, to moje poczucie humoru... Że też miałem siłę się śmiać... Wstałem. Próbowałem się podeprzeć skrzydłem (na nieszczęście prawym), ale wylądowałem na plecach. Głupie skrzydło...
Rico spojrzał na mnie. Wcześniej był zajęty przeglądem arsenału.
-A bleblble? - zapytał mnie.
-Tak, wszystko dobrze.... Szef jest nieprzytomny, chwilowo musimy sobie poradzić sami... Z tego względu, że jestem jego zastępcą, będę go przez chwilkę zastępować... Otóż nie wrócimy jeszcze do bazy. Nie damy rady. Za dużo ludzi by nas oglądało, a ja nie dam rady nieść Szefa przez całą drogę...
Rico najwyraźniej miało odmienne zdanie, co zaczął okazywać.
-Wiem, że ty też dasz radę, ale... nie damy rady, rozumiesz? O mały włos X nie zamknął nas w schronisku... Przeze... mnie... To moja wina... -  Nie wytrzymałem i rozpłakałem się. Rico przez chwilę także chciał dołączyć do mnie, lecz się powstrzymał. Zrobił obojętną minę. Patrzył na mnie, a że nie mógł wytrzymać widoku, który się przed nim roztaczał, wziął zamach i z całej siły przywalił mi plaskacza.
-Za co? - zapytałem, po czym miałem zamiar znów się rozpłakać. Rico wziął kolejny zamach i już miał zamiar sprzedać mi kolejnego, ale w porę zrozumiałem, o co mu chodzi.
-Masz rację, muszę się wziąć w garść... Zastępuję Szefa i muszę stanąć na wysokości zadania - powiedziałem, po czym zasalutowałem. Prawym skrzydłem... Dlaczego ciągle nie może do mnie dotrzeć, że jest złamane? Zawyłem z bólu... Ale szybko się uspokoiłem.
-Dobrze, więc zostaniemy tutaj, aż Szef odzyska przytomność... Ja tymczasem przejdę się, zdobędę prowiant... A ty, Rico tu zostaniesz, jasne? - powiedziałem.
Rico nie chciał się zgodzić. Zaczął coś mówić o tym, że może mi się coś stać i takie tam...
-Nie, ja musze pójśc... A ty tutaj zostać... To rozkaz - powiedziałem do Rico.
Rico z niechęcią mi zasalutował, co oznaczało, że zrozumiał.
-Niedługo wrócę - uśmiechnąłem się do przyjaciela.
Rico odwzajemnił uśmiech, a ja poszedłem.