-Księżniczko, czy możesz nas odesłać do domu? Nikt z nas nie czuje się tu dobrze, a na przykład Kowalski nie jest właściwie w stanie się normalnie poruszać...
-Bardzo mi przykro, ale nie. -odparła.
-Ale... dlaczego?! -zapytałem wstrząśnięty.
-Nie mogę ryzykować, że zaszkodzicie misji ponyfikacyjnej.
-Więc... Nie zaprzestaniesz ponyfikacji ludzi?!
-Nie. Tylko tak można będzie się pozbyć zła z waszego świata. -to mi już nie pasowało do Celestii. Do jej osobowości...
-Chwileczkę.. -podbiegłem do Rico - tylko on był jednorożcem. -Słuchaj, stary. Możesz strzelić w nią czymś, co ujawnia czyjąś prawdziwą postać?
-Mmmhhm. -mruknął, po czym jego róg zaiskrzył się na czerwono, po czym wytrysnął z niego promień, który trafił w Celestię. Przez chwilę nic się nie działo, ale nagle zaczęła się trząść. Zaiskrzyła, wytrysnęły z niej promienie. W pewnej chwili od głowy zaczęło dziać się z nią coś dziwnego, jej biała sierść przemieniła się w czarną, w ciele pojawiły się dziury. Róg zakrzywił się, a skrzydła z białych zmieniły się w zielone, plamiaste, przezroczyste błony podobne do skrzydeł nietoperza.
-Chrysalis... -szepnąłem cofając się.
-Szefie, skąd Szef zna "My Little pony"? -zapytał mnie Szeregowy.
-A dlaczego nie? To wcale nie jest takie dla dzieci, jak mogłoby się wydawać. A teraz schowajcie na korytarzu!
-Ale... Szefie!
-No dobra, dobra. Ty i Rainbow możecie zostać, ale Wiola i Kowalski w te pędy mają się schować!
-Dziękuję! -rozpromienił się młody. Kątem oka zobaczyłem Wiolę ciągnącą Kowalskiego do drzwi. Sam podleciałem do Marlenki która stała koło Chrysalis zupełnie oszołomiona, jednak Królowa Podmieńców zagrodziła mi drogę.
-Nigdzie sie stąd nie ruszysz... -syknęła przyciskając Marlenkę do ściany. Przytknęła jej róg do głowy, zaiskrzył na zielono. Szybko się cofnąłem, prawie wpadając na Rainbow Dash.
-Nie ruszaj się. -mruknąłem. -Za żadne skarby: ani drgnij!

-Chrysalis! Odsuń się od niej!
-Phi... -mruknęła lekceważąco. -A co mi zrobisz transmutowany pingwinie?
-Skąd... skąd wiesz?
-A kto was przerzucił z waszego świata? Ja. Kto wymyślił ponyfikację? Ja. Kto porwał Celestię? Ja. Kto zapanował nas umysłem Twilight Sparkle? Ja.
-TY?! A co z tego zyskasz?
-Władzę nad dwoma światami. Czyż to nie pociągająca wizja? -ryknęła śmiechem szaleńca, przymykając oczy. Wykorzystałem to, uniosłem się w powietrze i przywaliłem jej z kopyta w twarz - wylądowała na ścianie. Zanim sie podniosła, złapałem Marlenkę i wyciągnąłem ją z zawrotną szybkością na korytarz.
-Dzięki... -stęknęła.
-Szefie? Co z Chrysalis?! -usłyszałem Kowalskiego z końca korytarza. Spojrzałem tam i zobaczyłem Celestię, Wiolę i Kowalskiego stojących obok wielkiego gobelinu. W tym samym momencie usłyszałem wrzask Szeregowego. Zapomniałem o nim...
-Młody?! Co z tobą?! -krzyknąłem wpadając z powrotem do sali tronowej. Zobaczyłem że Chrysalis celuje rogiem w Szeregowego, który lewitował jakieś 10 metrów nad podłogą. Oczy miał przymknięte, nie oddychał. Wokół niego roztaczała się czerwona poświata.
-SZEREGOWY! -wrzasnąłem wzbijając się w powietrze. Podleciałem do niego, ale odrzuciło mnie. Naokoło młodego roztaczała się niewidoczna, przezroczysta bariera przez którą nie można był się przedostać. Skierowałem sie więc w stronę Chrysalis, ale nią chroniła taka sama osłona. -TY! TY...! -nie mogłem wykrztusić nic więcej.
-Co? Ja? -zachichotała. -Czyżbyś bał się o swojego przyjaciela?
-JA CIĘ... WYPUŚĆ GO!!!
-A co? Co mi zrobisz? Przywalisz mi znowu jakimś ruchem z Karate Kid?
-TY..!...!..!!!! TY!!! -chciałem spróbować przebić się przez osłonę, ale odciągnęła mnie Rainbow Dash.
-Nic nie zdziałasz. Nie znasz czarów.
-GUZIK MNIE TO OBCHODZI!!!  -wrzasnąłem próbując się jej wyrwać. -PUSZCZAJ MNIE!! ZARAZ MNIE... PUŚĆ!! -udało mi się wyrwać i poleciałem jak strzała w stronę Szeregowego. Tym razem jednak przytrzymała mnie Marlenka.
-Skipper. Nie rób głupstw. Nie możesz mu na razie pomóc. Naprawdę... -nie zdążyłem jej odpowiedzieć, bo Celestia wyszła przed Chrysalis z zaciętą miną. Wycelowała swoim rogiem w Szeregowego - strumień czerwonych promieni wydobywający się z rogu Chrysalis przerwał się. Szeregowy zaczął powoli opadać, jakby jakaś dziwna siła spowolniła grawitację.   
-Szeregowy! -krzyknąłem podbiegając do niego. Złapałem go za ramiona, potrząsnąłem nim. Nadal był nieprzytomny(?), jednak nie oddychał. 
-Kowalski! Co z nim zrobić?! -zawołałem zrozpaczony.

-Młody! Co z tobą?! -nadal próbowałem go obudzić, jednak powoli docierało do mnie, że... chyba NIE MOGĘ go obudzić... I kiedy właśnie ta najgorsza z myśli do mnie dotarła, Szeregowy lekko drgnął. Jego klatka piersiowa zaczęła się powoli unosić i opadać. Odetchnąłem z ulgą. -Szeregowy! Otwórz oczy! Nic ci nie jest... Chyba.
-Szefie... -steknął. -Ja. Chyba mam. Coś złamane. W środku.
-Co?!
-Coś wbija mi się w płuco... Tak mi się wydaje... Boli.
-Słuchaj, co zrobiła co Chrysalis?
-Nie wiem, kiedy Szef wybiegł strzeliła we mnie czerwonym promieniem, uniosłem się w powietrze i walnąłem o ścianę... Potem już nic nie pamiętam. -wykaszlał trochę krwi. Nie podobało mi się to...   
-Spróbuj wolniej oddychać, pójdę po Kowalskiego, on ci pomoże. -pobiegłem w stronę Wioli która właśnie miała wynieść Kowalskiego z sali. -Czekaj! Kowalski, słuchaj. Młody kaszle krwią, mówi że coś mu sie wbiło w płuco, prawie nie oddycha. Chrysalis walnęła nim o ścianę...

-Super... -stęknąłem. Byłem trochę zmęczony poruszaniem się na czterech nogach, ale końcowa  happy end'owa scena trochę mnie zniesmaczyła. Wolałem na to nie patrzeć.
-Księżniczko, czy możesz pomóc nam wrócić do naszego świata? 
-Oczywiście, -uśmiechnęła się - ale muszę odzyskać trochę siły. Mocą magiczną nie można trzaskać na prawo i lewo jak z shotgun'a. -zachichotała widząc że jestem zdziwiony jej znajomości slangu i nazw broni. -Trochę wiem o waszym świecie.
-Ile to zajmie?
-Około dnia, nie, niestety nie szybciej. Ale mogę wam pomóc. -dotknęła rogiem mojej złamanej nogi -bandaże zniknęły, zaschnięta krew została wessana jak odkurzaczem. Poczułem że kość scaliła się. Syknąłem.
-Dziękuję. A teraz przepraszam, ale muszę go przywrócić do stanu normalności. -powiedziałem podchodząc do Kowalskiego. -Dobra, dobra, czas na sceny miłosne będzie później. -mruknąłem odciągając go od Wioli aż cmoknęło. Próbował zaprotestować . -Poprzytulacie sie później, bo gdybyś nie zauważył: Szeregowy pluje krwią, bolą go płuca. Ty jesteś połamany a zauważ, że dopiero pokonaliście najsilniejszego alicorna w Eqestrii. Możesz sobie uleczyć kopyta?
-Hmm... -dotknął rogiem swoich kopyt. Zaiskrzyło, coś cicho wybuchło. Celestia zrobiła to, co prawda szybciej i ciszej, ale Kowalski widocznie poczuł satysfakcję z tego, że sam uleczył sobie nogi.
-Bravissimo. -mruknąłem. -A teraz z łaski swojej powiedz mi, czy młody przeżyje.
-A. Już. -powiedział trochę nieprzytomnie, nadal patrząc na Wiolę. Odciągnąłem go za ogon i zawlokłem do pokaszlującego młodego.
[Sorry że krótko, ale nie mam weny (słuchanie RF nie wchodzi już w grę po Cupcake'sach...) ]

Podniosłem wymownie oczy do sufitu. Ale jednocześnie pomyślałem, że teraz Wiola będzie chciała należeć do naszej jednostki... Odgoniłem jednak tę wkurzającą myśl jak komara, bo nie mogłem wyobrazić sobie dziewczyny w oddziale... Nie. Ona współpracuje z naszymi wrogami. Jest w porządku, ale w końcu...  przygotowywała na nas pułapki,  zagrażała nam. Nie. Niemożliwe. NIE. Nagle przez przymknięte drzwi usłyszałem krzyk. Dochodził z lochów.
==============================================================
[Tutaj piszę z perspektywy mojej OC-tki - Miney.]
Otworzyłam oczy. Jęknęłam - zobaczyłam przed sobą loch. Zerknęłam na własne skrzydła. Teraz były kopytami. Spojrzałam z kolei na całe ciało - byłam kucykiem. Byłam przykuta za kopyta, jak Rainbow Dash w Cupcake'sach. Naokoło mnie wirowały resztki zielonych iskierek. Kto mógł mnie przerzucić do świata kucyków... Chrysalis! Tylko ona miała tak potężną moc... Nagle moje ciało przeszył ból. Dopiero teraz zauważyłam, że mam na sobie czarny kostium, który był w wielu miejscach podarty. Przez dziury w materiale przeciekała krew...  Spróbowałam uleczyć sobie razy rogiem, ale nie miałam dość siły. Poruszyłam skrzydłami (dopiero zauważyłam, że jestem alicornem) ale nie mogłam wydostać się z systemu dyb. Poczułam, że siły powoli mnie opuszczają. Użyłam więc prostego zaklęcia sondującego. Chrysalis już nie było w tym świecie, w każdym razie zaklęcie tego nie ujawniło.
-Pomocy!!! -krzyknęłam. Jeśli nikt tu nie przyjdzie zanim stracę przytomność, nie skończy się to dla mnie dobrze.... -Lochy!!! Ratunku!!!! -zaczęłam kaszleć krwią, z kolei strużki krwi wypływające z całego ciała pogrubiły się. Stęknęłam, ale krzyknęłam ponownie. -Pomocy!!! POMOCY!!!  -więcej nie byłam w stanie wykrztusić. Obraz zamazał mi się przed oczami. Poczułam tylko w ustach słodki smak krwi...
======================================================================
-Tam! W lochach! Ktoś krzyczy!! -zawołałem.
-Co takiego? -zaniepokoiła się Celestia.
-KRZYK! W lochach! Posłuchajcie! -nadstawiliśmy uszu. Dość niewyraźnie, ale nadal było słuchać słaby głos: "Pomocy!".  -Szybciej!!! Chodźcie! -zawołałem wybiegając na korytarz.

[Dodam wyjaśnienie: Kiedy Chrysalis została odrzucona poza Equestrię, w ostatniej chwili użyła zaklęcia przenoszącego. Chciała jeszcze namieszać, przenosząc kogoś ze świata ludzi. Padło na Miney, która właśnie stała na wybiegu pingwinów w Central Parku, bo została właśnie przywieziona z Hoboken. (nie jest zła, wylądowała tam kiedy złapali ją na Antarktydzie ) Taka skrócona wersja. ]
[I jeszcze Miney jako kucyk Tyle że nieporaniona.]

Ostatnio edytowany przez QWERTA (2013-03-28 17:42:00)

Zbiegłem do lochów, wpadłem przez ciężkie drzwi do ciemnej, wilgotnej sali, wypełnionej łańcuchami. Szeregowy biegł za mną, chociaż nie wiedział o co mi chodzi. W sali na samym środku stała rozciągarka, do której przykuty był kucyk w czarnym, poszarpanym stroju. Przez dziury w materiale sączyła się krew... Po długich czarno-czerwonych włosach spiętych w warkocz, poznałem że to dziewczyna. Była nieprzytomna. Podszedłem szybko do ściany, pociągnąłem za jedną z wielu dźwigni. Kajdanki otworzyły się, dziewczyna opadła bez siły na ziemię.
-Szefie?! Kto to? -Szeregowy był przerażony widokiem krwi.
-Skąd mam wiedzieć...? Wiem tyle, ile ty. Ale na pewno nie jest z tego świata. -podbiegłem do niej, odchyliłem kawałek materiału. Miała czarno-białą sierść, jej znaczek przedstawiał pingwina trzymającego jakąś fiolkę. -Ona jest z naszego świata! Jest pingwinem!
-Naprawdę?! -podskoczył młody i zaraz podszedł do mnie, mimo krwi.
-Zobacz-pokazałem mu jej znaczek. -To chyba nienormalne, żeby jakiś kucyk z tego świata miał w znaczku pingwina... Tu nie ma pingwinów. -za nami otworzyły się drzwi. Stali tam Rico i Celestia.
-Kto to?! -zawołała zdziwiona księżniczka.
-Nie wiem. -odparłem-Ale ona w naszym świecie była pingwinem... To widać po znaczku.
-Ale dlaczego jest taka poraniona?
-Nie mam pojęcia... -nagle drzwi znowu się otworzyły. Stała tam Wiola, z Kowalskim na grzbiecie. Jego sierść zaczęła nagle czernieć...
- -Skipper, Kowalski zaraz się obudzi i będzie nieciekawie. Ej, a kto to jest? -krzyknęła Wiola. W tym samym momencie klacz otworzyła oczy i zaczęła kaszleć krwią... Celestia szybko dotknęła rogiem jej klatki piersiowej, strużka krwi cieknąca z ust urwała się. Dziewczyna powoli podniosła głowę. Zmierzyła nas przenikliwym spojrzeniem zielonych oczu.
-Nie jesteście z tego świata? -zapytała.
-Aż tak to widać? -odpowiedziałem pytaniem.
-Tak... -odparła, ale jej głos urwał się nagle. Zaczęła znowu kaszleć, tym razem jednak bez krwi.
-Co ci jest? -zapytałem. Po chwili wychrypiała:
-W normalnym świecie byłam pingwinem. Kiedy złapali mnie na Antarktydzie, wywieźli mnie do USA. Trafiłam -przełknęła ślinę, jakby mówiła o czymś nieprzyjemnym -do Zoo w Hoboken...  NIE! -dodała widząc że odruchowo się odsunąłem.-Nie jestem zła. Stąd te rany -mieszkałam z Hansem. Nie było łatwo wytrzymać, uciekałam z wybiegu kiedy tylko się dało... -przerwała, łapiąc się za prawą nogę. Miała tam długą szramę, od ramienia do kopyta. Syknąłem. Rana była przybrudzona, w kilku miejscach szeroka nawet na dwa centymetry. W tym momencie usłyszeliśmy krzyk. Odwróciliśmy się. Przy drzwiach leżała Wiola, patrzyła ze strachem na Kowalskiego. Ten zrobił się dziwny... Cały czarny, róg mu się wykrzywił, oczy zrobiły się czerwone. Urósł.
-Odsuńcie się! Jest zły! Silniejszy nawet od Chrysalis! On...-zawołała Wiola, ale nie dokończyła, bo Demon-Kowalski uniósł ją w powietrze i cisnął na ścianę. Chyba zemdlała, ale nie wiedziałem. Poczułem tylko, że unoszę się w powietrze, coś wbiło mi się w klatkę piersiową. Nagle światło zgasło, ale nie na zewnątrz, tylko w mojej głowie...
[Proszę sie nie bać, Skipper ma wbity nóż ale żyje. ]
====================================================================
Kucyk, który wcześniej ze mną rozmawiał, uniósł się w powietrze. Po chwili z pobliskiej półki uniósł się nóż, i wbił mu się w klatkę piersiową. Kucyk opadł bezsilnie na ziemię, cały zalany krwią. Coś (pewnie moje zakorzenione poczucie atakowania tych, którzy byli dla mnie dobrzy) mnie poderwało, poczułam przypływ sił. Krew nadal lała mi się z ran, ale nie zwracałam na to uwagi. Wycelowałam w dziwnego demona rogiem i strzeliłam w niego ciemnozielonym promieniem. Sparował mój atak, po czym strzelił czerwonym promieniem. Uskoczyłam.

-Słuchajcie! -mruknęłam kątem ust do reszty. Jeśli będziemy w niego strzelać pojedynczo, nic z tego nie wyjdzie. Lepiej jeśli przekażemy swoją energię jednemu kucykowi, skumulowana siła będzie dostateczna do pokonania go.
-Dobry pomysł.. -odszepnęła klacz stojąca z mojej prawej strony. -Poczekaj. -poczułam że dotyka mojego rogu swoim, po czym poczułam nagły przypływ siły. To samo zrobił kucyk z mojej lewej strony.
-Ej! Dlaczego akurat ja?
-Bo ja w każdej chwili mogę stać się zła, a Rico ma dużo siły, ale nie zna żadnych konkretnych zaklęć.
-Ok. -postąpiłam kilka kroków do przodu.
-Myślisz że masz dość siły by mnie pokonać?!-roześmiał się... Kowalski (chyba tak nazywała go ta klacz).
-Mam! -zawołałam, czując nagłą odwagę. Otarłam krew z prawego kopyta, po czym. Zamknęłam oczy i skupiłam się. Poczułam, że unoszę się (znowu!), ale tym razem wolniej. Nawet przez zamknięte powieki, zobaczyłam kolory tęczy. Otworzyłam oczy - wokół mnie wirowała tęczowa bańka. Kowalski próbował przebić moją ochronną barierę, ale promienie tylko się od niej odbijały. Otworzyłam szeroko oczy. Hipnotyzowanie zawsze było moją ulubioną zaletą... Moje zielone oczy powiększyły się.
-Kowalski.-powiedziałam dobitnym głosem, który zatrząsł całym lochem. Odnalazłam wzrokiem jego czerwone, demoniczne oczy. -Spójrz na mnie. -posłusznie skierował na mnie wzrok. -Nie jesteś zły. Jesteś sobą. Jesteś dobry. Przypomnij sobie swój świat. Skup się. Zamknij oczy. Pomyśl o swoim życiu. Przypomnij sobie swoich przyjaciół. Przypomnij sobie wrogów. Skup się. -zamknął oczy. Widocznie udało mi się skierować jego myśli na swoją dobrą część. Teraz, albo nigdy... Wycelowałam w niego róg, bańka wokół mnie zaczęła zmieniać kolory. Zielona, czerwona, błękitna, czarna, biała... W końcu kolory zaczęły wirować, uniosłam się jeszcze wyżej. Bańka zabłysła, z mojego rogu wystrzelił tęczowy promień. Trafił prosto w Kowalskiego. Następny promień owinął się wokół niego, utworzył mieniącą się siatkę. Zaczął lewitować. Ja z kolei rozwinęłam skrzydła, podleciałam do niego. Nasze tęczowe bańki połączyły się, teraz unosiliśmy się we wspólnej kuli światła. Dotknęłam jego rogu swoim, zaiskrzyło. Nagle cały loch wypełnił się światłem. Kowalski zmniejszył się, jego sierść rozjaśniła się. Oczy stały się niebieskie. Światło tęczy zgasło, mnie odrzuciło do tyłu, Kowalski upadł na ziemię. Poczułam ze uderzam głową w ścianę, mój umysł jednak nie był zamroczony. Podniosłam się, ale zachwiałam. Wszystko mnie bolało, dowlokłam się jednak do kucyka którego wcześniej Kowalski uderzył nożem. Wyciągnęłam mu nóż z klatki piersiowej. Krew zalała mi kopyta, jednak mimo tego dotknęłam rany rogiem i zaczęłam po kolei naprawiać  tkanki. Kiedy udało mi się doprowadzić jego skórę do porządku, poczułam że siły mnie opuszczają. Zdążyłam tylko kątem oka zauważyć niebieskie oczy, które chyba należały do kucyka którego wcześniej uzdrowiłam...