Szeregowy nie za często przemawiał tak długo, bo przeważnie nikt nie chciał go słuchać, więc gdy skończył, był nieco zmęczony tym słowotokiem. Nie zwracał uwagi na Twilight, dopóki ta się nie odezwała.
- Em... z całej naszej paczki tylko ja umiem się teleportować. - wychrypiała. Szeregowy zamrugał, zdziwiony nagłą zmianą brzmienia jej głosu - Z tego co mówiłeś... - klacz zawahała się. - to wasza kraina... em, to znaczy kraj, nazywa się Central Park? Litości! - Twilight nerwowo przeczesała grzywę kopytem, jednocześnie wydając dziwne dźwięki, które Szeregowy uznał za objaw histerii. - Co ja mam ze sobą zrobić?! - nie potrafię tego wszystkiego ogarnąć! To za dużo dla mnie! Jak zdam raport Księżniczce Celestii?! Nie wyrobię się z tym do końca mego życia!
Szeregowy patrzył oszołomiony na jednorożca, który wyglądał jak na skraju załamania psychicznego. Gdy kucyk schował twarz w kopytach, gorzko płacząc, serduszko Szeregowego tego nie wytrzymało. Przecież to kucyk z krainy przyjaźni! Musi być szczęśliwy! Kiedy jest nieszczęśliwy, to jest to wręcz... nienaturalne. A poza tym, Szeregowy nie lubił, gdy ktoś jest smutny. Podszedł do Twilight i położył jej skrzydło na plecach.
- Cśśś... Już dobrze, nie płacz. Ta twoja księżniczka... Celestia, tak? Jest na pewno dobrą, mądrą i wyrozumiałą władczynią. Przecież na pewno zrozumie, że nasz świat jest... ee... inny od waszego i między nimi istnieje wiele różnic. A skoro jest tyle różnic między nimi, to potrzeba na ich odkrycie dużo czasu. Ale wiesz co? - Szeregowy uśmiechnął się pokrzepiająco. - Mogę być twoim przewodnikiem w tym świecie. Może nie jestem tak mądry jak Kowalski, ani tak doświadczony jak Szef, nie jestem aż tak dobry w walce jak Rico... Ale jeśli chcesz, mogę ci powiedzieć, co wiem o... o tym świecie. - pingwin odchrząknął. - Tak na dobry początek: kraj to Stany Zjednoczone Ameryki, chociaż wygodniej ci pewnie będzie się posługiwać nazwą USA. Miasto to Nowy Jork, w którym znajduje się wyspa Manhattan, na której jest z kolei Central Park, w którym jest zoo, w którym obecnie jesteśmy - Szeregowy podrapał się po brodzie. - Jak tak teraz o tym mówię, to to faktycznie jest skomplikowane.

- Cśśś... Już dobrze, nie płacz. Ta twoja księżniczka... Celestia, tak? Jest na pewno dobrą, mądrą i wyrozumiałą władczynią. Przecież na pewno zrozumie, że nasz świat jest... ee... inny od waszego i między nimi istnieje wiele różnic. A skoro jest tyle różnic między nimi, to potrzeba na ich odkrycie dużo czasu. Ale wiesz co? - Szeregowy uśmiechnął się pokrzepiająco. Poczułam, że robi mi się trochę lepiej. - Mogę być twoim przewodnikiem w tym świecie. Może nie jestem tak mądry jak Kowalski, ani tak doświadczony jak Szef, nie jestem aż tak dobry w walce jak Rico... Ale jeśli chcesz, mogę ci powiedzieć, co wiem o... o tym świecie. - pingwin odchrząknął. - Tak na dobry początek: kraj to Stany Zjednoczone Ameryki, chociaż wygodniej ci pewnie będzie się posługiwać nazwą USA. Miasto to Nowy Jork, w którym znajduje się wyspa Manhattan, na której jest z kolei Central Park, w którym jest zoo, w którym obecnie jesteśmy - Szeregowy podrapał się po brodzie. - Jak tak teraz o tym mówię, to to faktycznie jest skomplikowane.
Wytarłam kopytem łzy zalegające mi w kącikach oczu.
- To jest bardzo dobra propozycja, Szeregowy. - powiedziałam, podnosząc się z łóżka. - Chciałabym odnaleźć moje przyjaciółki. Gdy Księżniczka otworzyła portal, wszystkie wylądowałyśmy w zupełnie różnych miejscach... przynajmniej tak mi się wydaje.
- Nie wiem, czy szef ucieszy się z tak nagłego opuszczenia bazy.. ale to w końcu dla dobra nauki! - pingwin uniósł skrzydło w górę i zasalutował. - Przynajmniej tak powiedziałby Kowalski.
- Nie chciałabym, by twoi... przyjaciele dowiedzieli się o naszym wyjściu. - mruknęłam, patrząc na drzwi windy. Trochę im nie ufałam. Byli znacznie mniej przyjacielscy od mojego nowego towarzysza. - Macie tu jakieś przejście na zewnątrz?
- Jedyne prowadzi przez środek bazy... - Szeregowy skrzywił się nieznacznie.
- No to szykuj się. - mruknęłam, koncentrując energię w swoim rogu. Dokładnie to miejsce, w którym byłam przedtem. Zielona polana. Już! Poczułam znajome mrowienie i nagłą światłość, by po chwili wylądować z pingwinem na całkiem ładnej łące. Nie miałam pojęcia, jak udało mi się wcześniej przeteleportować prosto do siedziby pingwinów, skoro nie znałam punktu docelowego.
Szeregowy chwiał się na nogach i w ostatniej chwili przed upadkiem zdołał utrzymać równowagę.
- C-co to było?! - jęknął, złapawszy się skrzydłem za głowę.
- Zwykła teleportacja. Nic wielkiego. - odparłam, kiwając głową w stronę miasta. Gdzieś w tym... USA, czy Manehattanie muszą być moje przyjaciółki. A mym zadaniem jest je odnaleźć i dokończyć dzieła zleconego nam przez Księżniczkę. Powinnam dowiedzieć się, czym są te całe ponyfikacje. - Chodźmy! Najwyższa pora!

__________________________________
[Marlenka]
Przeskoczywszy przez ogrodzenie, puściłam się pędem przez park. Poczułam znajomy niepokój, jak zawsze gdy nie potrafiłam panować nad drugim "ja". Odrzuciłam precz te uczucie i ruszyłam ku zabudowaniom miejskim.
Nagle oślepił mnie blask. Jasny, odznaczający się przerażającą niemal bielą blask. Zakryłam oczy, a gdy przetarłszy je, spojrzałam na zielony trawnik, zobaczyłam... jednorożca! Fioletowego jednorożca z granatową grzywą, który rozmawiał... z Szeregowym! Niemożliwe!
Zakradłam się do pobliskiego drzewa i obserwowałam cale zdarzenie z niemałą ciekawością, a zarazem niepokojem. 
- ...teleportacja. Nic wielkiego. Chodźmy! Najwyższa pora! - odpowiedział jednorożec damskim głosem. Chyba był.. była... samicą! Jak w takim razie powinnam ją nazywać? Jednorożką?
Nim zdążyłam to przeanalizować, pingwin i konik ruszyli już w stronę miasta. Szybko podbiegłam na niewielką odległość od nich z nowym postanowieniem. Muszę ich śledzić. To jedyny sposób by zorientować się, o co w tym wszystkim chodzi.

- To jest bardzo dobra propozycja, Szeregowy. - powiedziała Twilight, podnosząc się z łóżka. - Chciałabym odnaleźć moje przyjaciółki. Gdy Księżniczka otworzyła portal, wszystkie wylądowałyśmy w zupełnie różnych miejscach... przynajmniej tak mi się wydaje.
- Nie wiem, czy szef ucieszy się z tak nagłego opuszczenia bazy.. ale to w końcu dla dobra nauki! - Szeregowy zasalutował. - Przynajmniej tak powiedziałby Kowalski.
- Nie chciałabym, by twoi... przyjaciele dowiedzieli się o naszym wyjściu. - mruknął kucyk, patrząc na drzwi windy. - Macie tu jakieś przejście na zewnątrz?
Szeregowy pokręcił głową i skrzywił się.
- Jedyne prowadzi przez środek bazy...
- No to szykuj się. - powiedziała klacz. Chwilę potem Szeregowego oślepił blask wydobywający się z jej rogu. Po raz pierwszy w życiu widział czary! Prawdziwe czary! To jest tak piękne, że aż...
I w tym momencie coś szarpnęło. Szeregowy poczuł, że kręci mu się w głowie, och, tak bardzo, że ledwo powstrzymał się od wymiotów. T-to są czary? Nie, czary są dobre, nie powodują takich rzeczy... Potem walnął z całej siły o ziemię i jęknął. Mimo to, natychmiast się podniósł, jednak jego równowaga jeszcze nie wróciła - strasznie się chwiał. Złapał się za głowę, próbując zatrzymać zawroty.
- C-co to było?! - jęknął pingwin.
- Zwykła teleportacja. Nic wielkiego. - odparł kucyk, jakby to było coś zwykłego. - Chodźmy! Najwyższa pora!
- Za-zaczekaj - zatrzymał ją Szeregowy. - Uch... Trochę kręci mi się w głowie.
- A... Ups. - Twilight wyglądała na zmieszaną. - Może cię ponieść na grzbiecie?
Szeregowy uśmiechnął się słabo.
- Byłoby miło... Zwłaszcza, że pewnie biegasz szybciej ode mnie, więc zaoszczędzimy trochę czasu. - wdrapał się na jej grzbiet, a Twilight pokłusowała do przodu. - Dobrze... Masz jakikolwiek pomysł, gdzie mogą być twoje przyjaciółki? Jakikolwiek?
- Niestety nie - westchnął jednorożec.
- No dobra, poradzimy sobie. Wydaje mi się, że najwygodniej będzie pojechać metrem do centrum i tam zacząć poszukiwania.
- Metrem? - na twarzy klaczy pojawił się wyraz zrozumienia. - Ach, tak metrem! Księżniczka mówiła mi, że to ten pojazd, którym ludzie podróżują w podziemiach!
- Dokładnie - uśmiechnął się Szeregowy. - Czyli coś jednak wiesz.
- Niewiele, niestety.
- Dowiesz się z czasem, nie smuć się. - Szeregowy wytężył wzrok i to, co zobaczył przed sobą, troszeńkę go przeraziło. - Eee... Słuchaj, w twojej krainie nie ma ludzi, prawda? Bo musisz wiedzieć, że ci ludzie tutaj, to oni nie reagują zbyt dobrze, kiedy zobaczą żywego jednorożca... A pędzisz właśnie na taką grupę ludzi. WIĘC ZWOLNIJ I SKRĘĆ GDZIEŚ, GDZIE ICH NIE MA!

~~~~~~~~~~

- Oh my goodness, oh my goodness...
Fluttershy leciała nad Nowym Jorkiem, wypatrując dzielnicy nazywanej Queens. Nie wiedziała wprawdzie, po czym ją rozpozna, ale uznała, że nazwa nie mogła się wziąć znikąd - więc szukała czegoś królewskiego, jakiegoś canterlockiego przepychu. Jednak latała tak już od pół godziny i nic nie widziała. Czas mijał... A w dodatku była całkiem sama. Bez nikogo u jej boku, samiutka w obcym mieście, w obcym świecie!
W końcu zdecydowała, że skoro już raz zapytała człowieka o drogę, to równie dobrze może to zrobić drugi raz. Zleciała na dół, wywołując tym samym niemałe zamieszanie. Dużo ludzi krzyczało, nawet ktoś rzucił jakąś puszką w jej stronę. Niektórzy uciekali, a matki trzymały swoje dzieci. Czy ona, Fluttershy, naprawdę sprawiała wrażenie aż takiego potwora? O jejku... Podeszła do stolika w restauracji, przy którym siedziała młoda para, zielonooka blondynka i czarnooki szatyn. Patrzyli na nią oczami wielkimi niczym pomarańcze. Klacz wzięła głęboki wdech.
- Przepraszam państwa bardzo... Nie chcę państwu przeszkadzać, ale czy wiedzą państwo, jak dojść do Queens?
Młodzi zamrugali parę razy. Po jakiś dziesięciu sekundach dziewczyna otrząsnęła się z szoku.
- Eee... Jesteś w sumie całkiem blisko, ale droga mimo wszystko jest skomplikowana. Zakładam, że... nie masz mapy Nowego Jorku? Na mapie mogłabym ci jakoś pokazać, ale w tłumaczeniu to trochę zbyt zagmatwane będzie...
Fluttershy spuściła uszy. Na co ona liczyła? Ale trudno, jakoś spróbuje się tam dostać sama.
- Ach... rozumiem. Przepraszam w takim razie, że przeszkadzałam i... dziękuję - pegaz odwrócił się i już miał iść sobie, kiedy chłopak krzyknął.
- Zaczekaj! Możemy cię tam zaprowadzić... Prawda, Holly?
Dziewczyna entuzjastycznie pokiwała głową i uśmiechnęła się.
- Jasne. Chętnie ci pomożemy.
Fluttershy poczuła, jak na jej twarz wkrada się szeroki uśmiech. Poderwała się do lotu i uścisnęła kopytkami dłoń Holly.
- Och, dziękuję, dziękuję! Bardzo dziękuję! Nawet nie wiedzą państwo, ile to dla mnie znaczy!
Para spojrzała na siebie i roześmiała się serdecznie.
- Nie ma za co... Fluttershy.

- Za-zaczekaj - wybełkotał Szeregowy. - Uch... Trochę kręci mi się w głowie.
- A... Ups. - Przypomniałam sobie, jak czuł się Spike po takiej teleportacji.  - Może cię ponieść na grzbiecie?
Szeregowy uśmiechnął się słabo.
- Byłoby miło... Zwłaszcza, że pewnie biegasz szybciej ode mnie, więc zaoszczędzimy trochę czasu. - wdrapał się na mój grzbiet, a ja pokłusowałam do przodu. - Dobrze... Masz jakikolwiek pomysł, gdzie mogą być twoje przyjaciółki? Jakikolwiek?
- Niestety nie - westchnęłam z goryczą. W kupie siła - mawiają. Dlatego muszę szybko je odnaleźć. Mogą być wszędzie!
- No dobra, poradzimy sobie. Wydaje mi się, że najwygodniej będzie pojechać metrem do centrum i tam zacząć poszukiwania.
- Metrem? - Powoli zaczynało mi świtać. Na szczęście Celestia nie rzuciła mnie na nieznane wody bez odpowiedniej wiedzy.  - Ach, tak metrem! Księżniczka mówiła mi, że to ten pojazd, którym ludzie podróżują w podziemiach!
- Dokładnie - uśmiechnął się Szeregowy. - Czyli coś jednak wiesz.
- Niewiele, niestety. - mruknęłam z rozżaleniem. I, niestety ,zgodnie z prawdą.
- Dowiesz się z czasem, nie smuć się. - Przełknęłam słowa jego pocieszenia i ruszyłam nieco szybciej. Im prędzej znajdę resztę dziewczyn, tym lepiej! Gorączkowo rozmyślałam nad tym, co zrobimy po zebraniu ekipy w całość, gdy nagle usłyszałam głos pingwina.
- Eee... Słuchaj, w twojej krainie nie ma ludzi, prawda? - potrząsnęłam energicznie głową, zła, że przerwał moją wewnętrzną organizację. - Bo musisz wiedzieć, że ci ludzie tutaj, to oni nie reagują zbyt dobrze, kiedy zobaczą żywego jednorożca... A pędzisz właśnie na taką grupę ludzi. WIĘC ZWOLNIJ I SKRĘĆ GDZIEŚ, GDZIE ICH NIE MA!
Dotarło do mej świadomości, że pędziłam prosto na grupę dwunogich stworzeń, które - zobaczywszy mnie - zaczęły natychmiast głośno krzyczeć. Niektórzy ludzie zdołali opanować się na tyle, by czmychnąć z małego tłumu, ale wiele stało w bezruchu, jakby byli wbici w ziemię. Rozległy się okropne wrzaski  i piski.
Zdałam sobie sprawę z mego nierozsądnego tempa i próbowałam zahamować, ale było już za późno. Z impetem wpadłam na ludzi i wszyscy wylądowaliśmy na ziemi.
- Najmocniej przepraszam! - zawołałam, speszona sytuacją.
Odpowiedziały mi tylko kolejne krzyki. "To coś mówi!", zawołał ktoś. Dogadanie się z tymi istotami będzie trudniejsze, niż oczekiwaliśmy. Uniosłam się z ziemi i wzrokiem szukałam mego pingwiniego towarzysza.
- Mistrzyni taranowania przechodniów, hę?
Odwróciłam się w stronę źródła dźwięku. Na chodniku, kilka kroków dalej stała wydra (a raczej coś w typie wydry, u nas te zwierzaki chodziły na czterech łapkach i raczej się nie odzywały... Chyba, że Fluttershy wie coś na ten temat) i patrzyła na mnie ni to oskarżycielskim, ni to rozbawionym wzrokiem.
- Em... z kim mam przyjemność? - zapytałam, otrzepując się z wyimaginowanego kurzu i odprowadzając wzrokiem stadko dwunogów znikających właśnie za skwerem.
- Marlenka. - oparła wydra. - Widzę, że jesteście naprawdę inteligentne.
- Cóż... jak widać. - mruknęłam, niezadowolona trochę z tego komplementu.
- Chciałabym się dowiedzieć... co właściwie dzieje się w tym mieście?!

____________________________________________________________________________________________-
[Marlenka]
Biegłam za rogatym kucykiem (jednorożcem? jednorożką?) i prawie zabrakło mi tchu. Nie ma co - narzucał naprawdę szybkie tempo! Widziałam, jak galopuje prosto w stronę miasta, a konkretniej chodnika. Spacerowała tamtędy spora grupa osób, najprawdopodobniej turystów. Czy ona nie zauważa tych ludzi?
Chyba nie zauważyła. Zachichotałam, gdy fioletowy konik wpadł na przechodniów, którzy natychmiast rozbiegli się z krzykiem. Była naprawdę zabawna. A jednak zmartwiłam się trochę, widząc, jak leży na chodniku z kiwającą głową.
Nie zdążyłam całkiem podbiec, gdy jednak - wydukawszy jakieś słowa przeprosin - uniosła się na nogach i wstała. Podeszłam już całkiem blisko i z nieco kpiących uśmiechem zapytałam:
- Mistrzyni taranowania przechodniów, hę?
Odwróciła się raptownie w moją stronę. Zmrużyła brwi, jak gdybym przypominała jej coś lub kogoś, by po chwili się odezwać.
- Em... z kim mam przyjemność? - otrzepała się z kurzu i zerknęła w stronę ludzi uciekających za budynkami wieżowców.
- Marlenka. - oparłam z lekkim uśmiechem - Widzę, że jesteście naprawdę inteligentne.
- Cóż... jak widać. - mruknęła klacz z lekkim niezadowoleniem.
Nieważne. Teraz w końcu mam okazję dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi!
- Chciałabym się dowiedzieć... co właściwie dzieje się w tym mieście?! - krzyknęłam niemalże zdesperowanym tonem, wlepiając oczy w fioletowego jednorożca.

//Jak chcesz to mogę ci odstąpić Julka, którym zresztą nie umuiem za bardzo być. AJ i mort są wolni.//

//ok, mogę grać Julkiem. Co do Maurice'a i Morta, mogę być, dopóki ktoś nie wyrazi chęci bycia którymś z nich//


Spacerowałem po zoo przez pewien czas. Po jakiejś chyba godzinie dotarło do mnie, że to nie ma najmniejszego sensu. By dowiedzieć się, co się dzieje, musiałem wyjść poza zoo. Trochę się bałem; nigdy nie wychodziłem zupełnie SAM... Tak chciałbym pójść z Szefem, Rico i Szeregowym... ale nie, Kowalski, nie rozklajaj się... oni sobie bez ciebie poradzą... ty bez nich także sobie dasz radę...
Poszedłem. Nie był to zbyt dobry pomysł, ale co mi tam. To przecież dla dobra nauki...Przeszedłem około 127 metrów od głównej bramy zoo, a już wiedziałem, co się święci... W Nowym Jorku jest ich więcej... Do tego doszedłem gdy na niebie ujrzałem z oddali kolorową plamę... To na pewno te kucyki... Jestem tego w 100 procentach pewien. Szedłem dalej, nie zwracając uwagi na ludzi, którzy mi się przyglądali. No fakt, taki pingwin spacerujący sobie po mieście to nie jest codzienny widok. Ale mnie to nie obchodziło... muszę to wyjaśnić, choćby nie wiem co. I wyjaśnię...
Szedłem jeszcze kilkanaście minut i dotarłem do samego centrum. Tam nie ujrzałem zbyt wiele ludzi. Jak już lacyś byli, to schowani za różnymi rzeczami... Niektórzy ośmielili się wyjść i zaczęli rozmawiać coś o jakimś jednorożcu, pingwinie i wydrze... Ale czy to możliwe? Możliwe, by mówili o Twilight, Szeregowym i... Marlence? Chwilę pomyślałem.
To byli oni... na pewno...
Dopiero, gdy skończyłem o tym myśleć, zobaczyłem grupkę ludzi patrzącą się na mnie... eee... dosyć dziwnie. Jeden z tych ludzi krzyknął:
-Łapać tego pingwina.
Ludzie zaczęli mnie gonić. Ja trochę z opóźnieniem zacząłem uciekać, bo przyglądałem się im... Ten co krzyknął wyglądał jak... X!
Uciekałem. Gdyby tu był Rico, wyrzygałby granat dymny i byśmy się schowali gdzieś i poczekali, aż zamieszanie minie.
Ale ich tu nie było. Musiałem biec, a raczej ślizgać się na brzuchu, jak to mamy z naszą drużyną w zwyczaju. Szkoda, że ich tu nie ma... Ale sam sobie też poradzę... Póki co muszę dalej uciekać...

[Lisku, z tego co ja pamiętam, to jednorożca spotkałeś przed ich rozdzieleniem się. Według mego postu gonisz mnie. Zresztą kucyki są w róznych częściach miasta]