-Ja chcę do kucyków!! Chcę!!! Słyszycie!! Ja chcę być kucykiem!!! - krzyczałam, a mój krzyk przechodził w pisk.
Kowalski próbował mówić, ale go zagłuszyłam:
-Chcę być kucykiem! Chcę! Chcę! Chcę!!! - piszczałam tupiąc nogą.
Nagle moją uwagę przykuł pewien przedmiot na podłodze.
-Strzykawka z eliksirem ponyfikujcym! - krzyknęłam z radości i bez zastanowienia wbiłam sobie w rękę. Przez moje ciało przeszedł dreszcz. Wystarczyła chwila, a już stałam na czterech kopytkach ciesząc się.
-Taaak!!! - krzyknęłam.
Wszyscy byli zdziwieni.

-Tak, jestem kucykiem, tak!!! - krzyczałam.Byłam taka szczęśliwa.
Nie rozumiem, dlaczego wszyscy zaczęli się na mnie tak dziwnie patrzyć.
Przecież ja tak chcę być kucykiem...

-Taaak! Wracamy do świata kucyków! - krzyknęłam i zaczęłam podskakiwać.
Wszyscy spojrzeli się na mnie jak na wariatkę.
-No co? Ktoś nawet tak poważny jak ja, musi czasem dać upust swoich emocji... Ty Kowalski chyba najlepiej to rozumiesz, co? - zapytałam spoglądając na pingwina.
-Eee... Tak... - bąknął.
-To świetnie! Kiedy wyruszamy?

-Weee!! - zakrzyknęłam z radości.
Skupiłam się na zaklęciu i wyczarowałam portal.
-I gotowe - stwierdziłam uśmiechając się.
-Idziemy?

Wylądowaliśmy na trawie. Z racji tego, że zdążyłam się przyzwyczaić do bolesnych upadków, odruchowo użyłam skrzydeł i uniknęłam kontaktu z ziemią.
Miney i Skippera złapałam magią, i zaklęciem lewitacji położyłam ostrożnie na trawie.
-Tak! Nareszcie u kucyków! Hura! - krzyknęłam.
W tej chwili na plecy spadł mi nie kto inny jak..
-Kowalski!! - krzyknęli wszyscy, co raczej przypominało jęk.
-No hej! - krzyknął uradowany.
Zaskoczona zapomniałam o machaniu skrzydłami i spadłam na ziemię.

Jęknęłam.
-Kotku, wiem, że mnie kochasz, ale możesz to wyrazić w inny sposób, tak? - powiedziałam do Kowalskiego,wciąż siedzącego na moim grzbiecie.
-Ehh... Bałem się zostawać sam... Chciałem pójść z tobą... I jak widać się udało, hehe... - stwierdził.
Posłusznie zszedł ze mnie.
-Czyli mamy pójść do pałacu? To strasznie daleko... No trudno... Polecimy, tak? - zapytałam.
-Ja nie chcę latać... Boję się latać... - wyjąkał Kowalski.
Mruknęłam parę słów pod nosem i wzięłam go na grzbiet.
-To ruszamy, tak? - upewniłam się.

-Długą będziemy lecieć - zapytał Kowalski.
-Raczej Ja, Skipper i Miney, bo ty jesteś na moim karku - poprawiłam go.
-No to ile będziecie lecieć? - zapytał akcentując znacząco "będziecie".
-Nie wiem... Ale jakbyś leciał, byłoby szybciej. Nie jesteś taki lekki jako kucyk.
-Przesadzasz... - jęknął Kowalski.
-Nie, nie przesadzam. I nie gadaj, bo zaraz będziesz sam leciał - powiedziałam odwracając się w jego stronę.
Kowalski spojrzał się w dół. No tak... Z paredziesiąt metrów nad ziemią lecieliśmy...
-Ohh... Taa... Już nic nie mówię.... - dodał po czym objął mnie mocno za szyję.