-Już odzyskałaś siły? Mogę ci oddać już tą koronę? - pytał Kowalski stojąc nade mną.
-Kotku... N... No dobrze, niech ci będzie - odpowiedziałam, po czym przelewitowałam jego koronę do siebie, a mój naszyjnik do niego.
-Dobrze... Klejnoty, do mnie! - zawołałam, i wszyscy podeszli naprzeciwko Sombry.
Z klejnotów zaczęły strzelać promienie. Uniosłam się w górę. Strzeliły prosto w klejnot na koronie i już miałam strzelić w Sombrę, lecz on był szybszy.
Strzelił czarnym promieniem we mnie.
Natychmiast opadłam na ziemię, a tęczowy promień uderzył w pole siłowe, co było równoznaczne z jego przebiciem.
Ze zderzenia z ziemią nie mogłam wyjść cało. To byłoby za piękne...
Niewiele myśląc całą moc klejnotów skierowałam do mojej korony, która wytworzyła potężne pole siłowe... Tylko wokół mnie... reszta musi sobie poradzić.
Poczułam przenikliwy ból w lewym kopycie (w normalnym świecie powiedziałabym ręce).
-Kurde... Złamana... - jęknęłam i spojrzałam na kopyto.
-I to do tego w dwóch miejscach... Takie "szczęście " to tylko ja mam... - dodałam.
Ostatnią resztkę energii przekazałam na wzmocnienie pola siłowego... Przynajmniej mam gwarancję, że nikt jej nie przebije... Poza mną...
Zemdlałam... Z bólu i wyczerpania...

Powoli otworzyłam oczy. Lekko podniosłam głowę. Zobaczyłam Filominę - feniksa Celestii.
Spojrzałam na moje wcześniej złamane kopyto. Szybko zrozumiałam, że feniks wyleczył mnie.
-Dzięki - powiedziałam. Znałam język zwierząt, więc bez problemu się porozumiewałam.
Fiolmina popatrzyła na mnie, potem na resztę moich przyjaciół walczących z Sombrą.
-Aha, rozumiem. Leć stąd, zanim ci się coś stanie - odpowiedziałam.
Feniks usłuchał i odleciał.
Co za ulga... Nie będę musiała odpowiadać za ptaka Celestii. Mam dużo do pilnowania... Klejnoty, przyjaciele...
Trzeba im pomóc... Wstałam i poszłam prosto. Nie uszłam kroku, a natrafiłam na pole siłowe...
Przez nieuwagę wpadłam na nie...
Już sobie wszystko przypominam... Zanim zemdlałam wytworzyłam pole siłowe dzięki mocy Klejnotów, które mogę tylko ja przebić.
Strzeliłam fioletowym promieniem, lecz on zamiast przebić pole, odbił się od niego i trafił we mnie. Trochę mi się zakręciło w głowie... To akurat było zaklęcie na osłabienie pola... Lecz podziałało na mnie...
KOWALSKI!!! - krzyknęłam.
Spojrzał na mnie. Jakoś tak teraz był poza wydarzeniami...
-Co? - zapytał.
-Pomóż mi - odpowiedziałam.
-Tylko jak? - spytał.
-Pomóż mi złamać własne zaklęcie... Ja... Nie mogę... Przez przypadek strzeliłam w siebie promieniem, który miał osłabić pole, lecz zadziałał na mnie... - odparłam.
-Użyj Klejnotów, tak jak wcześniej. Wytworzyłaś nimi pole, to i nimi je zniszczysz - odpowiedział.
-Że też na to nie wpadłam... Dobra... Klejnot Magii, Klejnot Szczodrości, Klejnot Śmiechu, Klejnot Dobroci, Klejnot Lojalności, Klejnot Uczciwości... KLEJNOT UCZCIWOŚCI!!! SKIPPER!!! - krzyknęłam widząc wiszącego w powietrzu, miotającego się alicorna.
Sombra jedynie zaśmiał się.
-I z czego się ryjesz, co? Masz satysfakcję z tego? - zapytałam zdenerwowana.
Zamiast odpowiedzi usłyszałam jego demoniczny śmiech.
-I co teraz zrobimy? - zapytał Kowalski patrząc z przerażeniem na całą sytuację.
-Raczej TY - odparłam.
-Ja? - zapytał zdziwiony.
-Tak... Pomóż Skipperowi. Ja nie mogę... A potrzebuję go do złamania zaklęcia - odpowiedziałam.
-Dobrze... - jęknął.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Podszedłem na tyle blisko, by było bezpiecznie. Uniosłem głowę w górę i wycelowałem fioletowym promieniem w Szefa. Miałem zamiar powoli sprowadzić do na ziemię, lecz Sombra na to nie pozwolił. On także zaczął ciągnąć. W przeciwną stronę do mojej.
Odruchowo także pociągnąłem. Na tyle mocno, że udało mi się sprowadzić Szefa na ziemię. Choć nie miało to tak być... Zaliczył twarde lądowanie...

-Jesteś niezbyt delikatna - oznajmiłem do pchającej mnie Miney.
Nie było odpowiedzi.
Szefowi chyba też za bardzo to się nie podobało.
-No dobrze... Klejnoty, do mnie! Pomóżcie mi. Damy radę go pokonać! - krzyknęła Wiola pełna zapału.
Sombra zaśmiał się. Nie wierzył w naszą magię. Prawdę mówiąc ja tak pośrednio wierzyłem, że się uda.
Wiola stanęła naprzeciw niego.
Promienie z naszych klejnotów wycelowały w Wiolę, której korona zaczęła się świecić.
Tęczowe światło otoczyło Sombrę, który był na tyle zdziwiony, by nie móc odeprzeć ataku.
Unieśliśmy się w górę, poprzez magię, która biła z naszych klejnotów.
Mroczny król zaczął rozpływać się w powietrzu. Sądzę, że to dobry znak.
Oczy Wioli zaświeciły białym, oślepiającym światłem.
W tym momencie tęcza przybrała na sile i Sombra rozpłynął się w powietrzu.
Wszyscy momentalnie spadliśmy na ziemię. Znaczy... Nie wszyscy, bo Szef i Miney unieśli się w górę.
Wiola straciła przytomność i zaczęła spadać. Była najwyżej z nas, więc mogłaby sobie coś zrobić.
Błyskawicznie, niczym Rainbow Dash podleciałem i złapałem ją w locie.
Złapać... źle określone...
Nieumiejętnie ją złapałem i mocno przywaliłem w ziemię.
Ale sądzę, że nic mi nie będzie.... Ważne, że ją uratowałem...

Obudziłam się. Leżałam na Kowalskim. Biedny, chyba sobie coś zrobił...
Zaraz... Jesteśmy chyba w moim domu...
-Ej, a gdzie Julian? - zapytałam.
Wszyscy zebrani jęknęli.

-Dobrze... Spróbuję wszystko doprowadzić do porządku... - powiedziała cicho.
-Kotku, wstawaj!! - wrzasnęłam trząchając na wpół przytomnym pingwinem.
-Rico, ty też! - krzyknęłam do psychopaty.
-Kotku, ja chcę być kucykiem!!! - wydarłam się najgłośniej jak umiałam.
-Ty chyba nie chcesz teraz tam...
-Chcę! - warknęłam na pingwina.

-Nie ośmielisz siem mnie rozkazywać. Jestem królem. I zagarniam sobiem do panowaniam to miejsce - powiedziałem i odbiegłem.
szalona baba pobiegła za mną, co i raz strzelając jakimiś światełkami z rogu.

-Och nie! Co ja zrobiem bez mego mango? Chyba się spłaczę, jak jakiś Mort! Nie, nie będę płakać... Chcę do domu i mango! - krzyknąłem.

Wiola nadal mnie męczyła.
-Kowalskiii!!! Ja chcę do kucyków!! Chcę!!! - i zaczęła piszczeć.
Wszyscy, oprócz rzygającej Miney i Skippera spojrzeli na nas.