Wzruszyłam ramionami.
-Zawsze możesz spuścić włosy na jedno oko, wtedy użyjesz szarego cienia do powiek. A tusz do rzęs może być czarny.

Nerwowo zacisnęłam wargi, patrząc na Skippera. Chyba chciał coś powiedzieć, ale posłałam mu mordercze spojrzenie.
-Wada wzroku to nic takiego. Ja mam krótkowzroczność, i to około sześciu dioptrii. A jakoś z tego powodu nie jęczę.

-Nie jestem całkiem pi... -zaczęłam, ale po chwili ugryzłam się w język. Jak im powiem prawdę, to na pewno mi nie uwierzą... Niestety, Wiola zdążyła spojrzeć na mnie z zainteresowaniem.... Spuściłam wzrok, nadal przygryzając zębami język.

Zaszurałam niepewnie kopytem, cofając się jednocześnie o krok.
-S-słyszeliście o druidach? -zapytałam, jąkając się. Pokazałam lewe kopyto, na którym widniały skomplikowane tatuaże. [takie jak tu: http://th03.deviantart.net/fs71/PRE/i/2 … 67ky24.jpg ] Nie było ich widać na pierwszy rzut oka, co było wielką zaletą. -Jak byłam mała, fascynowałam się druidyzmem. Druidom moc dawały takie tatuaże, które pozwalały im pobierać moc z Ziemi, z którą byli przez nie spleceni. Normalnie trzeba nauki, żeby coś takiego osiągnąć. Ja jednak po prostu się wytatuowałam... -skrzywiłam się na samą myśl. -I nauczyłam się kilku podstawowych splotów... Patrzcie! -wskazałam na kopyta Wioli i powiedziałam po staroirlandzku:
-Coinnigh -chmura otoczyła jej kopyta i jakby do nich przyrosła. Teraz klacz nie mogła się ruszyć. -Oscail - mruknęłam, a chmura posłusznie puściła. -Widzicie? -kontynuowałam, uciszając Wiolę machnięciem kopyta. -Mam tylko te tatuaże, które pozwalają wydawać takie polecenia. I te, dzięki którym mogę się przemieniać... w człowieka. -stwierdziłam, decydując się wyłożyć wszystkie karty na stół. -I w psa. Zresztą Skipper widział... 

Cofnęłam się ponownie, prawie spadając z chmury. Teraz byłam pewna, że mnie wyśmieją...

Chciałam sprostować jej wypowiedź, ale nagle wstrząsnęły mną dreszcze, przez co znowu prawie spadłam ze chmury. Wdrapałam się na nią z powrotem, choć nadal rzucały mną dreszcze.
-Muszę mieć częsty kontakt z ziemią. Bez tego gwałtownie słabnę. -usprawiedliwiłam się. -Muszę na chwilę zle-e-e-ecieeć.... -jęknęłam, prawie kładąc się na chmurze. Ooo... Chyba będę wymiotować....

-Dzięki -mruknęłam, kładąc się na ziemi. Wyglądało to jak odpoczynek, ale w rzeczywistości pobierałam moc z ziemi.
-Słuchajcie, wy polecicie a ja pobiegnę. Zmienię się w psa, a na dodatek podciągnę sobie szybkość i będę biec tak szybko jak wy. Nie dam rady lecieć, przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny miałam mało kontaktu z ziemią... -na potwierdzenie tych słów zamieniłam się w psa i głośno szczeknęłam.

Skipper

-Kowalski! -jęknąłem, strzepując wodę ze skrzydeł. -Jednego psa mamy, drugi nam niepotrzebny! -w tym momencie coś na mnie warknęło. Miney patrzyła na mnie, najwidoczniej nieco wnerwiona. Warknęła ponownie. -Dobra, dobra. -mruknąłem. -Już lecimy. -odbiegła kilka kroków, dając nam do zrozumienia, żeby się pospieszyć. Warknęła znowu.

Miney

Nareszcie ruszyli.... Puściłam się biegiem, od razu ich wyprzedzając. Zatrzymałam się znowu, poganiając ich szczeknięciem.

Skipper

-Lecimy, lecimy.... -mruknąłem, wznosząc się w powietrze. Strasznie nie chciało mi się lecieć... Nie spałem przez ostatnią dobę.