- Tak po prostu... Nie myśl, tylko wchodź - odparłam i przycupnęłam na gałęzi ostrożnie.
Nareszcie mogłam sobie odrobinę odpocząć.

- Kowalski... Po co tutaj przyszliśmy ? - spytałam, sama nie widząc celu w tym co robię.

Westchnęłam.
Sama nie wiedziałam jak mam się zachować.
- Ta cisza naprawdę mnie dobija - oświadczyłam i spuściłam główkę.

Słuchaj, o zakład że mi nie uwierzysz, ale jednak spróbuje cię przekonać... -westchnęłam, nadal trzymając skrzydła w górze i jednocześnie uważając, aby peleryna nie spadła mi z ramion. -Możesz dać mi dwie minuty, zanim wysadzisz mnie w powietrze? -nie czekając na odpowiedź mówiłam dalej. -Dopiero przyjechałam, z... -teraz przerwałam. Jeśli powiem Skipperowi że jestem z Hoboken, to już na pewno mnie nie wysłucha.. -Dopiero przyjechałam, przed jakimiś pięcioma minutami. I -dodałam głośniej.-Nie jestem waszym wrogiem, na dowód mam to. -zaczęłam grzebać w torbie, oczywiście przy okazji wywalając z niej kilka książek. Jeden z opasłych tomów (ponad 650 stron) walnął w podłogę jakby był zrobiony z ołowiu. -Sorry memory... -mruknęłam, podnosząc książki z ziemi... Co to za książka mi właściwie wypadła? "O podróżach czasoprzestrzennych, alterprzestrzennych i hiperprzestrzennych" ... Całkiem ciekawa, przeczytałam dopiero połowę... -O! Znalazłam... -powiedziałam wyciągając z torby jedną z kartek. -Mój brat, Atticus, jest szefem dowództwa.  Zanim wyjechał, dał mi to. Na wypadek, gdybym znalazła się w jakim zoo, w którym nie chcieliby uwierzyć w moją tożsamość. Sam to napisał, po angielsku i pismem obrazkowym. Proszę. -powiedziałam podając Skipperowi kartkę. Teraz zostało mi czekanie...

Nagle trochę się otrząsnąłem. Popatrzyłem trochę bardziej przychylnie na pingwinice i odrzuciłem pistolet. Chyba im ulżyło.
-Ależ bardzo was przepraszam, te nerwy związane z pracą...
Było mi trochę wstyd za mój wybuch. Trzeba było im to nadrobić, zwłaszcza że ta siostra Atticusa wyglądała na całkiem ładną.
-A więc przybyłyście do oddziału... Jak wam na imiona?

Tyle książek... Nie przeczytałam tylu nawet w ciągu mojego życia...
Nie spodziewałam się, że mi uwierzy... Cud nad cudy...
Zaczęłam się wszystkim przyglądać.
Skipper był o wiele przystojniejszy niż w serialu...

-Angie?  Poszła na spacer z Kowalskim - oznajmiłam i dodałam szeptem - i pewnie randkują...
Koniecznie chciałam przypodobać się Skipperowi, tylko nie bardzo wiedziałam w jaki sposób...
Ah, ten komputer... Pochłania cały mój wolny czas...
Teraz odczułam, jak jednocześnie chcę wrócić do domu i zostać. Dziwne, naprawdę dziwne...
Spojrzałam na moją ukochaną torebkę...
Wyjęłam z niej zapasowe okulary i włożyłam na nos. Od razu wszystko lepiej widziałam...
-Fajnie tutaj macie, wiesz Skipper? - powiedziałam, bo nic innego nie przyszło mi do głowy.