I co alice, wcale nie jest taki zły

Taki tam sprzed 3 lat:

W twoje chóry — pieśni nasza
Czegóż-bo nie wplecie?
Od ołtarza do pałasza
Wszystko, co na świecie. . . .

Wolność w Polsce będzie inna;
Nie szlachecko-złota,
Ni słomiana wolność gminna
Od plota do płota.

Ni słowieńsko-przepaścista
O tatarskim czynie —
Ni ta, z któréj kabalista
Śni o gilotynie.

A przez wiarę tylko w Boga
Równość jego synów,
A przez miłość tylko droga
Do Braterstwa czynów.

Ostatnio edytowany przez sebaxo1995 (2013-09-27 17:49:52)

Wszystko z tobą w porządku A co doprowadziło cię do takiej depresji ?

A tutaj kolejny wiersz tym razem sprzed 2 lat:

Patrz, jak dobrze żyje ten, który
Nie myślał lub milczał co myśli.
Powtarzał mądrości i bzdury,
Spokojem sumienia się pysznił.

Nic prócz tego nikt mu nie wytknie,
Nie popełnił wszak żadnej zbrodni;
Więc uważa, że żył zaszczytnie
I starzeje się całkiem godnie.

Snu mu żaden koszmar nie szarpie,
Z rana kłania mu się dozorca,
Myślą o nim - proboszcz i partie
Poszukując ludzkiego wzorca.

Nie trzeba go szukać ze świecą -
Każdy co dzień się oń ociera.
Panu Bogu go wszyscy polecą
Kiedy umrze.
        Lecz nie umiera.

A teraz coś bardziej życiowego :

Kaca nie mam i nie miewam,
Jak wypiję - to zaśpiewam;
Ale kiedy braknie sił
Pytam siebie - po coś pił?

Na to respons mam gotowy:
Picie idzie wszak do głowy
I, za sprawą pięciu stów,
W bród mam myśli, snów i słów!

Ale potem - niepokoje,
Duszne skargi:"Masz za swoje"!
(Za to odpowiadam sam
Co ja z tego targu mam).

Zamiast się domysłem dręczyć -
Dajcie mi się, gdy chcę, męczyć!
Pot, alkohol, ślina, krew
To po prostu ja.
Plus śpiew.

Następny sprzed lat:

Twardy twardy sznur
Skórę kości trze
Ciągnę ciągnę w dół
Z rąk wymyka się

Patrzę patrzę wzwyż
Po sznurze się pnę
Gdzie ogromny spiż
Głosem w przestrzeń tchnie

Ogłuszyłeś mnie
Uderzyłeś w twarz
Ja tu kurczę się
Ty tam lśnisz i grasz

Nieustanny skłon
Ciało moje gnie
Jakbym chciał by dzwon
W górę wyniósł mnie

Bijesz bijesz wciąż
Kto na świecie wie
Że twój wielki głos
To jest ciało me

I kolejny:

Najwyższy Sądzie Ostateczny!
O najsurowszą proszę z kar,
Bom jest utracjusz i bezecnik,
Który bez rozgrzeszenia zmarł!

Nie doceniłem darów bożych,
Tylkom nazywał je i brał;
Nie znałem lęku, co by trwożył
I ku doskonałości gnał.
Nie znałem więc słodyczy szczęścia
Gdy się pokona taki lęk.
Chodziłem po najprostszych ścieżkach
Zbijając bąki ścichapęk.
Nie znałem bowiem gniewu, siły,
Ciekawość nie budziła mnie.
Świat szczodry dla mnie był i miły
Ten sam na jawie i we śnie.

Najwyższy Sądzie Ostateczny!
O najsurowszą proszę z kar,
Bom jest utracjusz i bezecnik,
Który bez rozgrzeszenia zmarł!

Żony wychować nie umiałem
Więc winić tu nie mogę jej,
Lecz, jeśli pojąć coś zdołałem
Z mych dni - to tylko dzięki niej.
Mój syn mordercą brata stał się,
Czym ściągnął hańbę na nasz byt;
Do zbrodni nawet przyznać bał się
I skazał nas na ból i wstyd.
Więc w tym ostatnim słowie czuję
Że żaden sens mój żywot ma:
Jeśli na piekło zasługuje
Ktokolwiek z nas - to tylko ja.

Najwyższy Sądzie - ja nie biadam.
Nie straszny topór mi, ni sznur.
Nazwiska nie mam. Imię - Adam.
Praojciec ludzi.
Klęski wzór.

Ostatnio edytowany przez sebaxo1995 (2013-09-28 11:30:42)

Kolejny wiersz sprzed 3 lat więc jest dość średni :

Dopóki jeszcze się tli
iskierka ciepła w oczach twych,
to jeszcze jest coś,
to jeszcze warto żyć.
Dopóki jeszcze się gra
w pokera, w oczko, w byle co,
to owszem, owszem, tralala,
to jeszcze nie jest dno.

Tylko nie pytaj za dużo
i nie wchodź w to,
dlaczego, po co, kto.
Jak ślepe krety
pod ziemią żyjemy,
jeden kret, drugi kret.
Ślepo idziemy, ślepo wstajemy,
to tylko wiemy,
nim niet, nim niet.

Dopóki jeszcze się ma
w kieszeniach pustych grosze trzy,
to jeszcze wzywa brata brat
i z panią wódką z losu drwi.
Dopóki jeszcze tak
pod lewym żebrem trzepie coś,
to jeszcze toczy się wrak
Panu Bogu na złość.

Tylko nie pytaj za dużo
i nie wchodź w to,
dlaczego, po co, kto.
Jak ślepe krety
pod ziemią żyjemy,
jeden kret, drugi kret.
Ślepo idziemy, ślepo wstajemy,
to tylko wiemy,
nim niet, nim niet.

Kolejny wiersz tym razem sprzed kilku dni.  Napisałem go w kilkanaście minut na kolanie więc nie jest to arcydzieło :

Jaki pan, taki kram,
Wokół sami ludzie podli,
A nad nimi wciąż ten cham
Co się też do kogoś modli.

Chciałoby się zabić go,
(Los stokrotnie zasłużony)
Lecz się przecież nie da, bo
A nuż byłby tym zbawiony!

Chcesz chrześcijaninem być -
Musisz cierpieć, trudna rada:
Wyć, pić, katakumby ryć
I ofiarę z siebie składać.

Albo w gniewie skazać się
Raz na wieczne potępienie...
Można żyć na Piekła dnie,
Przecież Piekło to - Sumienie...

2 wiersze który miałem wstawić w poniedziałek, ale skończyłem je dzisiaj, resztę wstawię jutro:

Przyszłość Narodu!
Ferment twórczy
Prężny i młody,
Obrazoburczy,
Z prawem do pytań
Stawianych z mocą!
Kwieciem rozkwita!
Rośnie owocem!
Odżywczym żarem
Gorącej krwi!
To niby my.
To niby my.

Furda, chłam, blaga, pic bez granic!
My - to Niezarejestrowani!

Prowokatorzy!
Elementy!
Szczeniackie pozy
Z zachodu wzięte!
Bezmyślne akty
Brzemienne w skutki!
Manipulacji pomiot i wódki!
Ręka z kamieniem
I żądza krwi
To niby my.
To niby my.

Chwalcie, czy plujcie, partia z wami!
My - to Niezarejestrowani!

I przyszłość jest nam dobrze znana!
Zarejestrują nas! Zarejestrują nas!
Zarejestrują nas!
- Organa.

I kolejny:

Wieczór każdy spędza jak chce
Ten się modli ten śpiewa ci grają
Ktoś cytrynę skradzioną ssie
Ktoś kobietę prowadzi do raju
Ktoś karmi psa
A ja

Choć wiem że rano muszę wstać
Nie mogę spać
Nie mogę spać

Noc każdemu przynosi sen
Temu koszmar temu marzenie
Komuś niebyt leży jak pień
Ale niebyt to też ukojenie
Więc dobrze mu
A mnie

Choć wiem że rano muszę wstać
Nie dane spać
Nie dane spać

Więc słyszę wszystko co tylko noc zna
Krok złodzieja i szepty spiskowców
Jęk skazańca mlaskanie psa
I to co przez sen mówią obcy
Więc wchłaniam to
Co noc

Bo właśnie po to żeby wstać
Nie wolno spać
Nie wolno spać

Ostatnio edytowany przez sebaxo1995 (2013-09-29 11:30:10)

Nie jest badziewny. Jest spoko

Zoffijka napisał:

Właśnie, Alice - serio jesteś pogrążona w takiej depresji, czy tylko porwało Cię natchnienie i napisałaś wiersz o tej tematyce?

Ym, nie mam myśli samobójczych... Po prostu połączyła mi się depresja, z niedawno widzianymi filmikami. A moja wyobraźnia zwyczajnie sobie wszystko poskładała.. Raz się zastanawiałam, jakby świat wyglądał beze mnie..

Mój wiersz, dzisiaj napisany.


"Umarłam, czy nie?"

Nie czuję zupełnie nic.
Nie ma nic.
Poza błogą, bądź już drażniącą ciszą,
Jakże dobrze mi znaną.
Aż za dobrze.
Ciemność,
Która mi towarzyszy przez cały czas.
Nie boję się już tego.
Przywykłam.
Choć to przygnębiające.
Nawet nie wiem, czy żyję.
Może już nie.
Próbuję,
Obudzić się,
Wybudzić,
Z tego,
Koszmaru,
Transu,
...Nicości.
Nie umiem.
Nienawidzę tego.

Wraca mi powoli pamięć.
...Raczej jej urywki.
Widziałam własną śmierć.
Tak sądzę.
Może jednak przeżyłam,
Choć na to nie liczę.
Przecież takiego ataku nikt by nie przeżył.
Ale ja wciąż rozmyślam.
Próbuję,
Poskładać to w logiczną całość.
Nie udało mi się.
Lecz nadal próbuję,
Siłą woli i umysłu,
Pokonać to.
Chyba mi się udaje.

Słyszę.
Już nie ma ciszy.
Odpłynęła, odeszła.
To dobrze.
Słyszę rozmowy.
Oraz czyjeś kroki.
To dość dziwne.
Przecież nie żyję.

To niemożliwe.
"To niemożliwe, że się budzi. Przecież prawie zginęła."
Otwieram powoli oczy.
Powoli, bardzo wolno.
Bo nie mam siły.
Widzę wszystko,
Jak we mgle.
Niewyraźne zarysy,
Pewnie moich...
Przyjaciół.
Choć nie.
"Wszystko będzie dobrze, prawda?"
"Miejmy nadzieję"
Nie będzie!
Już wszystko pamiętam.
Choć wolałabym,
By było wręcz przeciwnie.
One, teraz niby dobre przyjaciółki.
Ale wtedy gdy tego potrzebowałam...
Nie pomogły.
Teraz słyszę wszystko wyraźnie.
Ciche rozmowy między nimi, szepty.
Cichutkie szlochanie - szkoda, że pewnie udawane.
Ale TEJ najważniejszej nie ma.
TEJ, przez którą to wszystko.
Już otworzyłam oczy,
Widzę wszystko wyraźnie.
Lecz nie mogę się poruszyć, wszystko mnie boli.
Dosłownie, jak i w przenośni.
Dopiero teraz wszystko do mnie dociera.
Ich spojrzenia,
Radość.
Lecz mnie to nie cieszy.
Rozglądam się, patrzę na wszystkie strony.
Byle nie na nie.
Jakieś urządzenie,
Do którego jestem podpięta.
Zadali sobie sporo trudu,
Bym nadal żyła.
Ale mnie to nie obchodzi.
Patrzę z nienawiścią,
Na te zdrajczynie
Którym kiedyś na pewno wybaczę.
Kiedyś na pewno.
Ale jeszcze nie.
Ale na pewno JEJ nie.
Nagle wbiegła, od razu stanęła przy mnie.
"Nareszcie, tak się cieszę!"
Bezczelna!
Z promiennym uśmiechem.
Po tym, co mi zrobiła.
I co reszcie kazała zrobić.
Udaje, że wszystko w porządku...
Ale wystarczyło moje spojrzenie,
Pełne bólu, nienawiści i żalu.
By zrozumiała.
"Myślałam, że mi wybaczysz..."
W jej oczach pojawiły się łzy.
Uciekła, głośno szlochając.
Jedna z nich za nią pobiegła.
Głupia.

Staję się coraz bardziej senna.
Znowu.
Walczę.
Ale nie daję rady.
Oczy same mi się zamknęły.
Jeszcze przez chwilę,
Wiedziałam, co się wokół mnie dzieje.
A;e teraz znowu,
Ciemność i cisza.
...Umarłam?

To to ma w ogóle rymy? Nie wiedziałam. Tak sobie trochę pisałam.
I troszkę powiązane z kucami. I ficem, którego próbuję pisać.