- SKIPPER !! - pisnęłam radośnie, w ogóle nie zwracając uwagi na to, że wiszę sobie do góry nogami.
Wiedziałam, że cała krew spływa teraz do mojego mózgu, co może wywołać rozmaite komplikacje, ale nie zwracałam na to uwagi.
Dopiero po sekundzie uświadomiłam sobie, że moja reakcja może wywołać obawy Komandosów...
W końcu oni nie mieli pojęcia o serialu.
Musiałam szybko naprawić sytuację.
Zmrużyłam oczy ostrożnie i odchrzaknęłam.
- Kadetka Angela Santini. Przysłano mnie z zoo we Wrocławiu. Wiem, że Dowództwo was nie poinformowało, ale zawiodły standardowe metody komunikacji. Zostałam przydzielona do waszego oddziału, jako młodsza pomoc tego no... Stratega ? Jak on się nazywał ? Nowak ? Malinowski ? Ehh, no takie bardzo popularne w Polsce nazwisko... Zapomniałam - skłamałam, przebiegle się uśmiechając.
Wolałam, żeby nikt nie wiedział o mojej maniakalnej obsesji na punkcie Naukowca...
To byłoby dziwne... Nawet bardzo dziwne.

-Nie ma mowy. Kowalski, sprawdźcie w rejestrze dowództwa, kim są te kłamczynie. Dowiemy się tego mimo wszystko.
Ach, ci cywile. Trzeba będzie zastosować starą, dobrą torturę, aby nie mówiły nikomu o naszej bazie.

- Koooooowalski !! Wiedziałam, że sobie przypomnę - oświadczyłam z udawanym tryumfem i odgarnęłam opadające na czoło włosy - Proszę was, puśćcie mnie, ciśnienie niedługo rozsadzi mi czaszkę. Za dużo krwi zgromadziło mi się w mózgu - dodałam błagalnie wpatrując się w czwórkę Komandosów.
Wiedziałam, że na litość Skippera czy Rico nie ma co liczyć, ale Szeregowy wespół z Kowalskim mogliby okazać nam trochę współczucia i pomóc wydostać się z tej nieciekawej sytuacji.

-Nie, nie sądzę, Kowalski.
Tak się zastanawiałem -- dać mu plaskacza, czy nie? W końcu podszedłem do komputera, wyjąłem z biurka pistolet na strzałki usypiające i wycelowałem w tą, która urwała się ze sznura.
-Mów prawdę!
A Kowalski i tak dostanie w ryj. Prędzej czy później.

Zamrugałam powiekami nerwowo wpatrując się w twarzyczkę Dowódcy...
Nie mogłam uwierzyć, że Kowalski tak szybko mnie poparł.
To było takie... dziwne.
Widzieć go przed sobą i mieć świadomość, że jest tak samo realny jak ja.
Miałam ochotę krzyczeć z radości, rzucić się na niego i przytulić najmocniej jakbym potrafiła.
Niestety, wiedziałam, że takie zachowanie byłoby nie na miejscu.
Nie w tej trudnej sytuacji.
Lekko zdezorientowana uniosłam głowę i posłałam Geniuszowi wdzięczne spojrzenie.
- Dziękuję... Twoje poparcie dużo dla mnie znaczy - rzekłam i odchrząknęłam - Znaczy wiele, bo jesteś moim przełożonym. Od dzisiaj mam ci pomagać, obserwować, słuchać i takie tam... Szefostwo zawsze wymyśli jakieś dziwne rzeczy - zakończyłam i bezwładnie opuściłam główkę.

- Błagam, nie strzelaj. My naprawdę mówimy prawdę - pisnęłam patrząc mu w oczy.
Nie byłam może wielką hakerką, ale wierzyłam, że jakoś uda mi się wydostać z tej nieprzyjemnej sytuacji.
Nigdy bym nie przypuszczała, że spotkanie z moimi ulubieńcami może być aż tak trudne i przerażające.

Bałam się... Tak bardzo się bałam.
Skipper patrzył na nas hardym, zimnym wzrokiem, który dodatkowo wprawiał mnie w przerażenie.
Sądzę, że gdyby można było zabijać samym spojrzeniem, to już leżałybyśmy z Wiolą martwe.
Mimo wszystko postanowiłam spróbować jeszcze raz.
' Muszę się jakoś wyratować z tej opresji' - szepnęłam we własnej podświadomości, po czym przystąpiłam do działania.
- Kowalski, pokaż Szefowi stronę, proszę - powiedziałam cichym, błagalnym tonem, starając się ukryć trzęsący się głos.

' On, on, on się do mnie uśmiechnął' - zapiszczałam do własnej świadomości omal nie mdlejąc.
Niestety nie mogłam tego uczynić, gdyż Kowalski nie mógł się dowiedzieć o uczuciu jakim go darzę.
- Dzi...dzięki - odpowiedziałam, odwzajemniając uśmiech.
Mimo usilnych prób zachowania naturalnego wyglądu czułam, że rumienią mi się policzki...
- A i tak w ogóle nie jestem Angelika, tylko Angela... Większość mówi mi Angie - stwierdziłam i westchnęłam - Możecie mnie już rozwiązać ??