-Nie, wiesz? -powiedziałam żartobliwie -Nie żyję i przyszłam z zaświatów, żeby cię nawiedzać! Jasne że żyję, przecież nic mi się nie stało! To tylko bomba... W karierze saperki nie takie rzeczy się robiło! Potrzebuję tylko bandaży, żeby zatamować krwotok... -rozejrzałam się po bazie, opierając się o ścianę. -Rico! Masz apteczkę? -zwróciłam się do psychopaty.

-Proszę, nie narażajcie mnie na takie widoki... - powiedziałam, wstając. Zataczając się, położyłam się na pryczy i zamknęłam oczy. Nie chciałam na to wszystko patrzyć.
-Ohh, gdybym tylko mogła wrócić do domu... - wyszeptałam, a w kącikach moich oczu pojawiły się łzy.

Leżałam na pryczy, próbując zadać sobie lekki ból. Miałam nadzieję, że to tylko jakiś dziwny, świadomy sen, i nie mogę się z niego wybudzić. Uszczypnęłam się, nic. Jeszcze raz, zero efektu.
Westchnęłam, wlepiając wzrok w ścianę.

Ze strachu podniosłam się, jednocześnie przywalając głową w pryczę. Zobaczyłam gwiazdki.
-Uhh... Co? Bulgot atakuje? Fajnie, a teraz wybacz... Muszę się wrócić do mojego świata, gdzie nikt nikogo nie atakuje - powiedziałam, siadając na pryczy. Położyłam się, i tym razem ciągnęłam się za włosy. Może to coś pomoże?

Poskoczyłam, słysząc wrzask lemura.
-A ten co tu robi? -zapytałam zdezorientowana.

No dalej, no! Obudź się, obudź!! - krzyczałam sama do siebie.
Wciąż byłam przekonana, że to tylko zły sen.
Ale jednak nie...
Z szybkością wyścigówki podniosłam się z pryczy, prawie z niej spadając.
-Wrócę do domu za wszelką cenę! Nawet martwa!

-Ale ja go odnajdę! W domu radziłam sobie, gdy były zwarcia i przerwy w dostawie prądu. Jestem w pewien sposób uzdolniona w kierunku elektryki - odpowiedziałam.
Powoli skierowałam sie do laboratorium.
-Tak więc idę, będę próbowała wrócić do domu - powiedziałam, i zaśmiałam się. Trochę zbyt entuzjastycznie.